Δάκρυα και εικόνες συννέφων
μαλακώνουν την ιδέα του θανάτου …
Δεν αρκούν στους αργεντίνικους δρόμους
και στα κρεβάτια των ξενοδοχείων …
Λίγη ώρα νύχτας ρίχνει σπόρους
στη βιβλιοθήκη των τυφλών …
Ψεύτικα δόντια ροκανίζουν τον χρόνο
πλάι σε σκέψεις αξιολύπητων ανθρώπων …
Νοθευμένες επιστρέφουν αυτές
σκεπασμένες με αρώματα θαλασσών
και πειρατικά τραγούδια ,
για να γίνουν λίγο υποφερτές…
Γρήγορα έρχεται το τέλος
για τον ποιητή της νιότης :
όπως φεύγουν οι οπτασίες των δολοφονημένων
έξω απ΄ τα ινδιάνικα χωριά…
Ο άρχων της ζωής τού γνέφει
απ΄ τις ρωγμές των βράχων και τα ανοιξιάτικα λουλούδια…
Τα χέρια των λησμονημένων ζητιανεύουν μουσική
από τα πηγάδια της σιωπής …
Προσφέρουν στον ποιητή βοές άλλων εποχών…
Πετούν οι φύλακες των χοίρων
τα σκουριασμένα πέταλα της ευτυχίας
στους νικημένους ιδαλγούς
Πίστευαν αυτοί ευλαβικά ότι ο θάνατος ήταν :
ένα αστέρι λαμπερό της Σεβίλλης
σαν γυναίκα με ζεστά ματιά …
Τώρα η Σαλώμη έρχεται να τους δικάσει
έχοντας το πάθος της για αρχηγό ….
Έργο: Τεό Μαυρίδης
