Δαγκώνουμε τα χείλη
και αφήνουμε τις μύξες και τα δάκρυα να καίνε
Για να νιώσουμε ότι εμείς δεν φταίμε
είμαστε τα θύματα
Δεν καταλάβαμε
δεν ψάξαμε
Απλά δέσαμε τα χέρια
και περιμέναμε ένα χέρι
Γυρνάμε στις αγκαλιές των φίλων μας
και αυτοί δίνουν συμβουλές
-Δεν θέλω ρε-
στα ίδια καταλήγουμε
Γυρνάμε σαν χαμένοι
ψάχνοντας μια εφήμερη αγκαλιά
-Δεν θέλω ρε-
στα ίδια καταλήγουμε
Και χάσαμε τον κόσμο
ένα πρωϊνό
Και φτιάξαμε έναν άλλο
μόνο και μόνο για να περπατήσουμε
Κατεβάζουμε μπύρες και τσίπουρα
σα να κάτι πρέπει να σβήσουμε
Και είπαμε θα γαμήσουμε
θα νικήσουμε τον εαυτό μας
Κανείς δεν θα μάντευε ότι τα μάτια μας
τρέξανε σαν βρύσες αναδύοντας τη θλίψη που κρύβουμε
Εμείς, οι φταίχτες, οι θύτες και τα θύματα,
κλαίμε κρυφά φοβούμενοι τον πόνο που φέραμε.
Ψάχνοντας τον επόμενο να του φορτώσουμε το βάρος
καταλήγουμε στο να φέρνουμε περισσότερη θλίψη
Και στο τέλος, μεταμορφωμένοι σε σκιές του εαυτού μας,
συνειδητοποιούμε ότι είμαστε αναπόφευκτα, ενικοί.
-Δεν θέλω ρε, Φτάνει πια. Κουράστηκα-
Based to Spoken Poetry Α. Επίθετη και Π.Ι.Ε.Β. Εμείς
