|Πυξίδα ζωής| της Χριστίνας Παπαδοπούλου

Στο χάος της αδιαφιλονίκητης μοναξιάς παραδώσου στην ανάμνηση εκείνου του   ζεστού αγγίγματος,  μια μουσική νωτισμένη με χρώματα νεφελώδης και φλογερή,πλανεμένη αδημονεί να ξαποστάσει σε μια καρδιά  ν’αφουγκραστεί τους χτύπους της ν’ανασάνει τις στάλες αλήθειας της γεύσου τη θέρμη της…

|Xωρίς επαφή| του Αντώνη Βασιλάκη

Στη ζωή μας,συνυπάρχουν τα υποκείμενατης αποδοχής και της απόρριψης. Κι εσύ, ξαπλώνεις γυμνή.Γεύεσαι την κάθε αράγιστη ηδονή. Σκέψου μόνο ένα λεπτό,εκείνες που δε γεύτηκαν ποτέ,το σώμα ενός άλλου,εκείνες που συσσώρευσαν μια ολόκληρη ζωή,τα αφόρητα ερωτικά τους βάσανα. Εκείνες,που νιώθουν περιττές. 

|Βουβή παράκληση| της Ξανθίππης Γιωτοπούλου

Θρηνώντας για μια απώλεια που δεν είναι δική μου Βρίσκομαι στην άλλη άκρη της γραμμής Να προσπαθώ να δώσω κουράγιο σε φίλους Να προσπαθώ να δώσω κουράγιο σ’εμενα Μέσα από λέξεις παρηγοριάς που μας έχουν μάθει  Μα, αυτές τις λέξεις…

|Αγγίγματος κορύφωση| του Γιώργου Ταρασίδη

Μίας αλυσίδας  είμαστε δέσμιοι ονειροπόλοι  Αθέατοι διακινητές σκέψεων κι αισθημάτων  Μολαταύτα αέναοι στοχαστές χαμένων νιάτων  Μα κάποιου τρυφερού αγγίγματος σταυροφόροι Αδιάκοποι αναζητητές της ανθρώπινης ουσίας  σε αυταπάτες μιας ευτυχισμένης στιγμής  που σταματούν εκεί στην μακρά πορεία της ζωής  Τολμηροί καταχραστές…

|Το τελευταίο μήνυμα| του Γιώργου Δρίτσα

Τα κουμπιά χτύπαγαν πάνω στην επίπεδη οθόνη. Για ώρες το μόνο που ακουγόταν ήταν τα συνεχόμενα “κλικ κλικ” και “ταπ ταπ” από τη μεριά που καθόμουν. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να αντικαταστήσεις το ανθρώπινο άγγιγμα με…

|Χρόνος ΙΙ| της Γεωργίας Καραθανάση

Κι έτσι ξεκίνησαν να περνούν  Τα δευτερόλεπτα,  τα λεπτά και οι ώρες  Χωρίς το βλέμμα σου μέσα στα μάτια μου Χωρίς τα χέρια σου να πνίγουν τον λαιμό μου Κι έγιναν μέρες  Κι έγιναν βδομάδες και μήνες  Χωρίς έναν ήχο…

|Ανθρώπινο άγγιγμα| της Hera Green

Και κάπως έτσι διέλυσεςΤην πραγματικότητα που τόσο ευλαβικά είχα χτίσειΚολυμπώντας στην γλυκιά ψευδαίσθησηΜε ένα σου μόνο άγγιγμα Έτσι όπως με κράτησεςΣφιχτά μέσα στα χέρια σουΕμβρόντητα κατέρρευσε κάθε ματαιότηταΠου έσερνα στης ζωής το όνομα Έτσι όπως με έσφιξεςΤους ήχους όλους σβήνονταςΑφήνοντας…

|Τα πάντα είσαι εσύ| του Ευριπίδη Μανουσουδάκη

Κάθε βράδυ σε βρίσκω εκεί  Στο ίδιο μέρος να με θωρεις  Πότε να μου χαμογελάς  Και πότε να με ρωτάς γιατί  Πάντοτε με περιμένεις εκεί  Πάντοτε θες να έρχομαι σε σένα  Ξέρεις ότι σε αγαπώ  Μα θέλεις να το βλέπεις…

|Στο πρώτο ραντεβού| της Κωνσταντίνας Μυλωνά

Οι δυό, μετά πολλών μυνημάτων και βιντεοκλήσεων, επιτέλους στο μπαράκι της γειτονιάς τους. Αυτός αμήχανος Αυτή αβέβαιη Αυτοί ανέτοιμοι,                   -πώς να γκρεμίζούν  τ’ άψογα τους ερείπεια-  στο πρώτο άγγιγμα, στο πρώτο χάδι.

|Αυτό το άγγιγμα αγαπώ| της Διονυσίας Αδαμοπούλου

Το φευγαλέο και το στιγμιαίο Αυτό το άγγιγμα αγαπώ Το αυθόρμητο και το πηγαίο Που κλείνει μέσα του το σ’ αγαπώ Την ώρα που δουλεύεις Τη στιγμή που μαγειρεύεις Την ώρα που ξυπνάς Και τη στιγμή που χουζουρεύεις Πριν πας…

|Πνοές ζωής| της Γεωργίας Σαρρίδου

Μόλις άρχισα να ζω.  Την ημέρα που αντίκρυσα τη θέρμη των χεριών σου πήρα αναπνοές.  Άκομψες και κοφτές στα πρώτα φτερουγίσματα τους.  Μόλις άρχιζα να ζω, μη ξεχνάς.  Κανείς δεν άγγιξε ως τότε την ταλαίπωρη και σκοτεινή καμάρα της ψυχής…

|Άνιωθη γενιά| της Κατερίνας Δαμιανίδη

Προσοχή: οι παρακάτω λέξεις θα σε κάνουν να νιώσεις άβολα Μα μη φοβάσαι, δε θα σε πληγώσουν, είναι δώρα άδολα Ανάμεσα σε ατομικές φούσκες επιβιώνουμε Δε θα πω ζούμε, αφού πραγματικά τίποτα δε βιώνουμε Εδώ θα βρεις όσα σκόπιμα θα…

|Το ανθρώπινο άγγιγμα| της Γαρουφαλιάς Στέτου

Κρύα δάχτυλα σε μια δεξαμενή θερμών πηγών, εισπνέεις κρύο αέρα, το σώμα σου καίγεται στους 38 βαθμούς, κι εσύ επιπλέεις σαν αμφίβιο, βγαίνεις να λιαστείς στο καταχείμωνο και τα χιόνια. Ταλαίπωρη ψυχή, ταλαίπωρο σώμα, ταλαίπωρα νεύρα που συσπώνται μπροστά από…

|Στιγμή| της Άννας Εμμανουήλ

Με διάφανα φτερά, Σε μια ευθεία χαραγμένη στο φως, Σε μια γυάλινη γραμμή, Σπάω τις λέξεις στον έρωτα. Ακούς; Τα νύχια μου να σε ακουμπούν, Και το δέρμα να ανατριχιάζει στο κρύο των άκρων σου, Να πληθαίνουν τα φωνήεντα μέχρι…

|Ερινύα| της Ισιδώρας Ευστρατίου

[...] Σαν ερπετά καμωμένα με κείνα τα κεφάλια που όπου ρίξουν το βλέμμα ερημώνουν καθετί όμορφο βρίσκεται στις γειτονιές μου… φίδια τυλιγμένα σε ανθρωπομορφισμού εικόνες [...]

|Κατακτώντας την Κάρμεν| της Αριστέας Σταυροπούλου

[...] «Το βασικό είναι, όποτε χρειάζεσαι ανάσα, να γυρίζεις ανάσκελα και να ξεκουράζεσαι για λίγο, να παίρνεις τον χρόνο σου. Κι αυτό ισχύει για μέσα και για έξω από τη θάλασσα», είπε ξαφνικά και με σταθερή φωνή ο παππούς εκείνο το απόγευμα, κοιτάζοντας προς το ιστιοφόρο [...]

|Tο κέντημα| του Αποστόλη Ρομμέου

[...] Δυο πολυθρόνες μασίφ και στενές, θύματα του βάρους που ξεκουράζει πάνω τις λάθος επιλογές του. Το βάρος που καταπίνεται στα βελούδινα μαξιλάρια, τα βουλιάζει και στραβώνει τα μασίφ πόδια προς τα έξω. Ημίφως [...]

|Βουβή απώλεια| Ανωνύμου

[...] Και ποτέ δεν τσούγκρισαν δύο ποτήρια κόκκινο κρασί μπροστά από κάποιο τζάκι. Κι αφού δεν είχα εσένα, έκανα ό,τι καταλάβαινα, χωρίς στ' αλήθεια να καταλαβαίνω τι κάνω. Χωρίς να καταλαβαίνω γιατί έπρεπε χωρίς εσένα να ζήσω [...]

|To κορίτσι με το αόρατο στέμμα| της Κατερίνας Λακαφώση

[...] Κανείς δεν μπορεί να ακούσει μια ψυχή αν δεν είναι σιωπηλός, κανείς δεν μπορεί να κάνει μια πεταλούδα να τον πλησιάσει αν δεν είναι ακίνητος.  Τα λόγια είναι άχρηστα πολλές φορές και αυτό το καταλαβαίνει κάθε φορά που έρχεται στο δάσος, γιατί νιώθει αποδοχή και δεν χρειάζεται να δίνει εξηγήσεις [...]

|QR Code| του Χρίστου Ρ. Τσιαήλη

[...] ΔΑΝΑΗ: Τρομάζω, τρομάζω για όλα αυτά που γίνονται. Τρέμω που η αγάπη  μας, η σχέση μεταξύ μας, οι συζητήσεις μας, όλα πλέον αφορούν την  ανθρωπότητα όσο ποτέ άλλοτε. Δεν θέλω να δίνω λόγο σε κανένα!  Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι! Δεν αντέχω όλη αυτή την αφομοίωση!  [...]

|Γυναίκα| του Κώστα Λαζαράκη

[...] Τα κοσμήματα λαμπυρίζουν αρώματα, και το δέρμα από κάτω γεμίζει σημάδια. Ποιος αγκάλιασε την κτητικότητα χωρίς να γευτεί την εκμετάλλευση; [...]

|Εννέα| του Αδάμου Στύλα

[...] Για τα μεσημέρια του, τις στιγμές προτού μαγειρέψει, που στο ψυγείο και στα ντουλάπια της κουζίνας τους υπήρχαν πια μόνο τα απολύτως απαραίτητα· όπως αγαπούσε να του λέει: «μοναχά ό,τι χρειαζόμαστε, για τα υπόλοιπα έχουμε ο ένας τον άλλον» [...]

|I heard the bells on Christmas day…| της Ελένης Σοφού

Άκουσα των Χριστουγέννων τις καμπάνεςΟ ήχος τους απλωνόταν σε όλη τη γηΕυχήθηκα χαρά σε όλα τα παιδιά και τις μάνεςΚαι στα κανόνια του πολέμου αιώνια σιγή. Ευχήθηκα αρρώστειες ποτέ πια να μην υπάρξουνΕυχήθηκα να βυθιστούν στο χώμα τα σπαθιά,Ευχήθηκα όλα…

|Perfect answer| της Anastasiia Malakhova

We live in the same city,but we have the means of communicationantonymically different.Most of the time, I talk via dancingbecause that’s the only wayeveryone gets their perfect answer.I can’t wait for our meeting,I hear rhythms and shots echoing throughout the…

|Η μάνα μου η Σμύρνη| της Ελένης Σοφού

Σμύρνη μου, ήσουν και θα είσαι πάντα μάναΑρχόντισσα γλυκιά κι ωραία.Μεγάλωσα στην αγκαλιά σου,Περπατώνας με τ΄αδέλφια μου στην προκυμαία. Περνάγαμε από τα φιλικά μας σπίτιαΠου οι πόρτες τους ήταν ανοιχτές,Μάς χαιρετούσαν με αγάπη καιΠάντα με ζεστές καρδιές. Καθόμασταν στην προκυμαίαΓαλήνιοι…

|Το λαχείο| της Χρύσας Καρδαρά

Ήταν 20 Δεκεμβρίου. Η σύμβαση της Ελπίδας με το βιβλιοπωλείοέληξε. Ένα οκτάμηνο γεμάτο με προσδοκίες και αναμονές – έληξε – και ηΕλπίδα επέστρεψε στην ανεργία. Στην ανεργία που τη γνώριζε καλά. ΗΕλπίδα δεν πρόλαβε να γνωρίσει τη μητέρα της, την…

|Το θλιμμένο κρεμμυδάκι| της Μαρισόφης Αργυροπούλου

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε σε μια πόλη πολύ μακριά από εδώ που δε μοιάζει με καμία άλλη πόλη, ένα μικρό και στρουμπουλό, γκρι, κρεμμύδι. Το κρεμμυδάκι αυτό, κάθε πρωί έβγαζε την πάνω φλούδα του, φορούσε την κρεμμυδένια κάπα…

|International Language| της Αγγελικής Δεληθανάση

Πρόσωπα, χέρια, πόδια, αποτυπώματα, χνάρια, μυρωδιές. Όλα όσα έχουμε ξεχάσει. Ήαγνοούμε. Έχει σημασία; Αγνοώ σημαίνει επιλέγω να ξεχάσω.Το πρόσωπό μου, σε μια κάμερα αεροδρομίου. Το πρόσωπό μου. Σε έναν φάκελο αστυνομίας.Εγώ θέλω να βλέπω το πρόσωπό μου σε κορνίζες στο…

|ΕΝΑ ΝΟΜΗΣΜΑ,ΟΔΥΝΗ ΚΑΙ ΗΔΟΝΗ| της Κωνσταντίνας Μυλωνά

Ο Μίμης ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πλάϊ του δυό, λεοπάρ, χειροπέδες κι ένα κουτάκι σοκολοτάκια.-Έτοιμος; Ανοίγοντας τις ομπρέλες για τη λήψη ο Μιχάλης.-Μισό, γυρίζοντας την σελίδα.-Πάλι αυτό; Τοποθετώντας τον τρίποδα μπρός απ’ τα πόδια του κρεβατιού. ο Φάνης παραδίπλα, έντεινετις ασκήσεις…

|Άτιτλο II| της Γιώτας Συντέτα

Έχει ξεκινήσει το ταξίδι του μέρα με τη μέρα τον βρίσκει τον προορισμό του, φτάνει σε αυτούς που εκτιμώ και αγαπώ μέσα στην αλήθεια μου, μια ποιητική συλλογή βγαλμένη μέσα από τη ζωή περιέχοντας στίχους αληθινούς με πένα βουτηγμένη μέσα…

|Στον πίνακα| της Δήμητρας Κανάκη

Ερχόμαστε άγραφοι πίνακες Κ σιγά σιγά ότι ζούμε μα ότι,  παίρνει τη θέση του εκεί.  Κάποια σημεία του πίνακα έχουν χρωματιστές γραφές κ άλλα σκούρες ή κ γκρι.  Τάμπουλα ράσα εμπειρίες γνώσεις,  μαθήματα, παθήματα, χαρά, πόνος κ λύπη. Σε ένα…

|ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ| της Βασιλικής Δραγούνη

Ας μελαγχολήσουμε μαζί. Είμαστε τόσο θλιβεροί στον σοβαρό χορό μας και τις επίμονες ματιές μέσα στους σκιασμένους καθρέπτες της ύπαρξής μας. Ας δώσουμε στην αγάπη ένα άλλο νόημα. Είμαστε τόσο βέβαιοι πως τύχη και μοίρα ενώθηκαν σε κάποιο υβρίδιο αμυδρής…

|Ο αναρχικός του στρατοπέδου| του Θανάση Πάνου

[...] Ως γνωστόν, ένας καλός αναρχικός δεν χρησιμοποιεί ποτέ τα όπλα του συστήματος. Ιδιαίτερα στον στρατό δεν θα χρησιμοποιήσει μέσον ούτε για άδεια ούτε για τηλέφωνο ούτε καν για να πάει στην τουαλέτα. Αν πάει βέβαια στον στρατό, για να μη σκάσει ο πατέρας του [...]

[Αποκριάτικο] του Ντέμη Κωνσταντινίδη

Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Στο καρναβάλι… Με κάποια μάσκα στο Κεφάλι. Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Σ’ άγνωστο πλήθος… Με το ίδιο σφίξιμο Στο στήθος. Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Και πάλι μόνο… Σε μια παρτίδα που Δεν σώνω.…

|H συγγραφέας| του Αλέξη Αντωνόπουλου

[...] Ήρθε η στιγμή να πάρω την επόμενη ανάσα, και θυμήθηκα τη σημασία του ν’ αναπνέω. Αν με ρωτούσες εκείνη τη στιγμή γιατί δυσκολευόμουν να πάρω την επόμενη ανάσα, δεν θα μπορούσα να σου απαντήσω [...]

[Η μάσκαρα] της Αστερόπης Λαζαρίδου

[...] Παρατηρούσε το πλοίο της γραμμής που ερχόταν κάθε δεύτερη μέρα ξεβράζοντας όλο και περισσότερο κόσμο στο λιμάνι, ξάπλωνε στην άμμο και κόμπαζε όταν όλοι-και κυρίως όλες-τον φώναζαν με τ’ όνομά του [...]

[Sebastian] της Ελίζας Μπάκου

[...] Και κάπου, σε κάποια άλλη στιγμή, σε μια άλλη εποχή και ίσως σε κάποια άλλη χώρα, μια λευκή πάχνη με τη μυρωδιά της θάλασσας θα μεταφέρει την αγάπη του νεαρού άνδρα και του μικρού κοριτσιού για να μπορεί ο κόσμος να ανασαίνει ξανά και τ’ ασημένια φεγγάρια να ξεκουράζονται.

[ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΖΩΗΣ] της Στέβης Καλογεροπούλου

Από το συλλογικό εγχείρημα συγγραφής ιστοριών με θέμα “Δέκα Μέρες Ζωής” από διαφορετικούς συγγραφείς. « Το δέκα είναι ο πρώτος στρογγυλοπoιημένος αριθμός κι η μέρα η πρώτη ολοκληρωμένη μονάδα του .» I. Έχω δέκα μέρες να απαλλοτριωθώ. Λείπει μια γραμμή…

[Χρέωσέ τα στο Φεγγάρι] του Γιώργου Ερνέστο Μουρελάτου

[...] Μάνος: Φτερουγίζουν μέσα μου τα συναισθήματα, κομμάτια από παλιές φωτογραφίες και άνθη. Πέταλα στρωμένα και καρδιές πατημένες σα σταφύλια που' βγαλαν κρασί. Ένα έρημο κενό χωρίς αντίλαλο το σκιερό μου μέσα. (Παύση) Εσύ αποκούμπι μου και δεκανίκι μου είσαι. Σ' εσένα στηρίζομαι απάνω [...]