[...] Περίεργος συνδυασμός η λήθη και η μνήμη. Εγώ να μη ξεχνώ κι εσύ να μη θυμάσαι [...]

[...] Και ο διάβολος σε ζήλεψε
Και η φωτιά
Το νερό
Και ο αέρας προσκυνούν το πέρασμά σου
Και γω σε αγαπώ [...]

[...] Κάθε ελευθερία να σε επιλέγω σαν ένας θάνατος που θα προετοιμαζόμουν ξανά και ξανά να μη μου φτάνει κάθε τελευταία σου ανάσα σαν πρώτη που μου χαρίζεις [...]

[...] Ποιό συνδέω γιατρέ να ακούσω τη παιδική μου φωνή ;
Ποιό κόβω γιατρέ να κλείσω την εσωτερική μου φωνή ; [...]

[...] Είναι μεγάλες αυταπάτες τα Σάββατα.  
Ιδιαιτέρως αν είναι και ανοιξιάτικα συνάμα [...]

[...] Της Ζωής αναθήματα δάκρυα και μέλι
Ξεπροβάλλει η Σελήνη στ' ουρανού τη θυμέλη [...]

Μια σιωπή μες στη θάλασσα
γεμίζει τις αποστάσεις
απ’ τ’ αστέρια ως τα χείλη μας [...]

[...] Στέγνωσαν τα μάτια μου, να ποτίζουν την ξεραμένη γη [...]

Θα σταθώ μπροστά σου γυμνή
Κόκκινη, από αιμάτινα ρυάκια.
Θα φωνάξω το όνομά σου
Σαν ικέτιδα σε άγνωστο βωμό!

- Φωτεινή Σταματίου

[...] Έπαψα να βιάζομαι
γιατί τίποτα δεν έχει νόημα
αν δε σε αγαπώ [...]

[...] Μην κρίνεις γιατί θα κριθείς σε ανήλικες νύχτες που δεν περίμενες πως θα έρθουν [...]

[...] Σκέφτηκες άραγε ποτέ,

το σκουλήκι που τρώει τα σωθικά του;

[...] «Θα βρίσκεσαι
στις εικόνες του νερού;»,
ψιθυρίζω αποκαμωμένη [...]

[...] και με βραχνή φωνή μετά από ύπνο βαθύ, το ξανασκάρωσε:
“...έχε τον νου σου στο παιδί
μη μαρτυρήσει την αλήθεια. [...]

[...] Μου αρέσει 
Να σε περιμένω 
Να έχω το βλέμμα και το νου μου
Στη γωνία του δρόμου [...]

[...] Τι να σου πω; Απάντηση δεν είχα
Η δύναμη να σε προφτάσω είχε πια σωθεί [...]

[...] Ξανακοιτάζω στον καθρέφτη.
Επιτέλους ανακωχή!

[...] μια μέρα κι όλο μένω
στην ανασφάλεια του έρωτα [...]

[...] Όλα στο μυαλό μου είναι προσθέσεις κι αφαιρέσεις μιας συνείδησης που πάλλεται διαρκώς σε θρυμματισμένο δοχείο. [...]

[...] φοβάμαι πως δεν φτάνει

το άγγιγμά μου

σ' αυτά που ονειρεύομαι [...]

[...] Γιατί δεν μ' αφήνεις να σε κάνω ποίημα; [...]

[...] Ψάχνω μια λέξη
Θρηνώ
Κι ας ξέχασα να κλάψω
Τόσες νύχτες
Μακριά σου [...]

Τι να μου πεις κι εσύ, ξύλινε;
Που με στηρίζεις σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή της αναμέτρησης, ανάμεσα σε μένα και τον εαυτό μου; [...]

Πόση ψυχική φθορά σε βάθος χρόνων,
ισοπεδώνουν έναν άνθρωπο να μην νιώθει ζωντανός [...]

[...] Πóσο κρατάει μια στιγμή;
σαν μνήμη (μέσα μας) όσο μια ζωή [...]

[...] Δες το σκοτάδι μου.
Είσαι κι εσύ ένα μέρος του τώρα.
Γεύσου τον θυμό από τα σπλάχνα μου [...]

[...] Να ηχούν οι στίχοι του "Πεχλιβάνη"
"Αέρα να είσαι τιμωρός"
Και είσαι
Μα όχι "στου κόσμου τη ραστώνη"
Αλλά στου κόσμου την αγάπη [...]

Μοιραία συνάντηση είπα
καθώς το μάτι μου τρεμόπαιζε
κάθε φορά που με κοιτούσες [...]

[...] Με κουβαλάς μαζί σου

Κι ας μην μπήκα στην αποσκευή σου

Είμαι στη σκέψη σου

Είμαι στο πρόγραμμά σου

Είμαι στην απάντησή σου [...]

Η γενιά μου γράφει ποίηση
για να επιβιώσει.
Μαζεύει τα κομμάτια της
τα συναρμολογεί στίχους
και ύστερα τα σκορπά ξανά [...]

[...] ό,τι θα μείνει ακίνητο και καθετί που πέφτει,
θα παρασυρθεί σε ένα μέλλον χωρίς λόγια [...]

[...] Προσπάθησε να κάνεις μία ζωγραφιά
Τα πράγματα στο φόντο δείχνουν το όνομά σου [...]

[...] Και δεν υπάρχει νερό που να σε δροσίζει όσο τα χείλη της
Και κρασί που να σε μεθά όσο το φιλί της [...]

[...] Είναι η αστάθεια της ανθρώπινης καρδιάς ή ο έρωτας είναι χαμένος;

[...] Σ' ευχαριστώ για τη συντροφιά
Που μου έχεις κρατήσει
Και για όλα τα όνειρα
Που μου έχεις χαρίσει.

[...] Και οι ανάσες θέριεψαν
και κατάπιαν όλο το οξυγόνο [...]

[...] κάθε φορά που η ηδονή της ελπίδας
κορυφώνεται στην αυταπάτη
σε γκρεμίζω σ’ ένα όνειρο δικό μου
(Λες να ‘ρθεις;)
δε σοκάρομαι πια [...]

[...] Κάποτε έβλεπα φως στην άκρη της σήραγγας,
μα τώρα πια το φως εκείνο μοιάζει μακρινό και απόκοσμο,
σαν μια υπόσχεση που έμεινε στα λόγια [...]

[...] Αλλά και πάλι καταφέρναμε 

Να διπλωνόμαστε και να μαζευόμαστε 

Κολλητά ο ένας πάνω στον άλλο [...]

[...] Πάντα όταν με κοιτούσες δακρυζα μέσα μου
Πάντα ένα αν και ένα δυσβάσταχτο γιατί
Και ένας δρόμος που θέλω να διαβαίνω μήπως και συναντηθούμε κάπου [...]

[...] Να αισθάνεσαι
Πως ο λόγος που δεν μπορείς
Να βρεις το οξυγόνο σου
Είναι γιατί ένας άλλος άνθρωπος
Και όχι ο αέρας
Είναι το οξυγόνο σου [...]

[...] Καταγινόμαστε οχήματα εκχύλισης κι εκτίναξης απόλυτου ερωτικού
θριάμβου πάλι και πάλι [...]

[...] Κι η στιγμή όταν με κοιτάζεις,
Χωρίς να σε βλέπω,
Μου θυμίζει τον Έρωτα…

...Χάος ο χορός της χίμαιρας που μέσα του χιμάει...

[...] Η καρδιά σου
-ολάνθιστο μπουμπούκι-
ξετυλίγει νέους τολμηρούς χτύπους [...]

[...] Να σε ποθώ, να σε προσμένω
Κι εσύ ακόμα να λείπεις
Κουράστηκα να είσαι ο ιδανικός
Και να μην αγγίζω το σώμα σου [...]

[...] φωνή ανέκφραστη που ως το τέλος ανθεί
χωρίς το τέλος να φέρνει.

[...] Στο τέλος της μέρας πάντα με νικάς
Πάντα ξαπλώνω πλάι με την απουσία σου [...]

[...] Αλήθεια μου λέει, 

κι αν δεν, χαλάλι, του λέω,

αυτόν ανέστησα,

εμένα ανέστησα [...]

[...] Λιγόστεψε η ανάσα μου
κι άλλη ζωή δε θυσιάζω μακριά σου [...]

[...] ενώ μες στις συχνότητες ο ίδιος πάντα ήχος
σα να ‘ναι απ’ το Μονόγραμμα ο επιμένων στίχος [...]

[...] Αν ακούσω τις ανήμερες σιωπές σου;
Αν σε πάρω αγκαλιά;
Αν μάχομαι απέναντι στα πρέπει σου; [...]

Έλα να σου δείξω τι είναι ποίηση
Έλα να σου δείξω πως καίγονται
Τα αυτόφωτα κορίτσια [...]

[...] Να κάνω πίσω πλέον δεν μπορώ
Γιατί σ’ αγαπάω [...]

[...] σ’ έναν καθρέφτη ξυπνητός να βλέπω τη μορφή σου,
να γδύνεται, να μένει μονάχα σα ψυχή [...]

[...] Πιο πολύ και από τον τρόπο που θα πεθάνω,
Θέλω να μάθω αν με σκέφτεσαι [...]

[...] τα προσωπεία μαρμάρινων ποιητών
δεν μου στερούν -όσο θα τό 'θελα-
τη θύμησή σου [...]

[...] Θέλησα να γευτώ
τη φωνή σου [...]

[...] Η ίδια μου η ανάγκη να σε θρέψω,
σαν ένα μωρό που από το σώμα μου αναπνέει [...]

...κάποτε θα δουλέψουμε τις συγνώμες και τις τύψεις μας...

[...] Γιατί ξέρει ότι Αυτός και μόνο Αυτός
Άπειρο πάθος, αρχέγονο ξέρει να τής χαρίζει.

...Ας μείνει κάτι πάνω μου που 'ναι δικό σου τέλος πάντων....

[...] Τα κοσμήματα λαμπυρίζουν αρώματα,
και το δέρμα από κάτω γεμίζει σημάδια.
Ποιος αγκάλιασε την κτητικότητα
χωρίς να γευτεί την εκμετάλλευση; [...]

Η καρδιά μου απαρτίζεται από χίλια θραύσματα [...]

[...] Κι άστραψε γύρω από το κεφάλι μου η Θεία Οδύνη…
Θέλω να παραδοθώ, να σμίξω μαζί σου, Ουρανέ μου [...]

[...] μα αν τα μάτια σου δε βλέπουν το Θεριό, θα σου επιτεθεί [...]

[...] Να μιλάει για την απαράμιλλη ομορφιά της εικόνας σου που εναρμονίζεται τέλεια με την ομορφιά της ψυχής σου [...]

[...] Γιατί είσαι η θάλασσα.
Η δική μου η θάλασσα.
Στις παρυφές εκείνες, της Ποίησης.
Εκεί που ανταμώνουν τα πάντα για πάντα [...]

[...] γιατί αν πράγματι ήταν νύχτα
θα έσταζε ελπίδα απο τ’άστρα [...]

Δεν ξέρω πού να σε πρωτοφιλήσω, ψυχή μου,
καθώς σε σταυρώνω [...]

[...] δεν κλείνουνε τα μάτια τους
και έτσι τις νύχτες θα τους τσακώσεις να κοιμούνται [...]

Σμύρνη μου, ήσουν και θα είσαι πάντα μάναΑρχόντισσα γλυκιά κι ωραία.Μεγάλωσα στην αγκαλιά σου,Περπατώνας με τ΄αδέλφια μου στην προκυμαία. Περνάγαμε από τα φιλικά μας σπίτιαΠου οι πόρτες τους ήταν ανοιχτές,Μάς χαιρετούσαν με αγάπη καιΠάντα με ζεστές καρδιές. Καθόμασταν στην προκυμαίαΓαλήνιοι…

[...] Για καλύτερη συντήρηση συναισθημάτων
χρησιμοποιείστε ναφθαλίνη [...]

[...] Και στο τέλος, μεταμορφωμένοι σε σκιές του εαυτού μας,
συνειδητοποιούμε ότι είμαστε αναπόφευκτα, ενικοί.

[...] κι όλη η πόλη θαμπή
τραγουδάει για τη λήθη [...]

[...] Το θέλω συνδέει
Το δεν θέλω αποφεύγει [...]

[...] Να είμαι μαζί σου μια στιγμή
Που θα με στοιχειώνει πάντα.

[...] θα’σαι μάλλον άγαλμα απάτης.

[...] Άδειες σιωπές και κολασμένα αισθήματα
διχάζουν χρόνια το μυαλό [...]

[...] μα όσα κι αν έχτισε ο άνθρωπος
ανήμπορα κοπιάζουν να μέ κρύψουν. [...]

Έχει ξεκινήσει το ταξίδι του μέρα με τη μέρα τον βρίσκει τον προορισμό του, φτάνει σε αυτούς που εκτιμώ και αγαπώ μέσα στην αλήθεια μου, μια ποιητική συλλογή βγαλμένη μέσα από τη ζωή περιέχοντας στίχους αληθινούς με πένα βουτηγμένη μέσα…

Ερχόμαστε άγραφοι πίνακες Κ σιγά σιγά ότι ζούμε μα ότι,  παίρνει τη θέση του εκεί.  Κάποια σημεία του πίνακα έχουν χρωματιστές γραφές κ άλλα σκούρες ή κ γκρι.  Τάμπουλα ράσα εμπειρίες γνώσεις,  μαθήματα, παθήματα, χαρά, πόνος κ λύπη. Σε ένα…

[...] Με χρυσοκέντητα δειλινά
το κορμί σου αντικρίζουν [...]

...δεν υπήρξα ποτέ...

[...] και ίσως είναι οι τελευταίες σελίδες

της αγάπης [...]

[...] πηγαίνω με τα πόδια, σέρνοντας

αργό το βήμα μου προς ξέφωτο κυνισμού.

[...] Όπως και η αγάπη θα ξεφύγει από το κενό σου

Το κενό που μου επέβαλες [...]

...Θα ωραιοποιήσουμε τη σιωπή, την απόσταση, τη σκιά....

[...] Λυπάμαι τις ανελεύθερες καμπύλες

που ασφυκτιούν [...]

Σου γράφω σαν πνεύμα απόψε για να σου πω τους λόγους της αιώνιας περιπλάνησής μου [...]

[...] ψάχνουμε διαμερίσματα συνέχεια, ο ένας για τον άλλον
ημιυπόγεια ευήλια
τάχα να θυμίζουν λίγο τα πατρικά μας [...]

[...] εγώ έγνεφα δεξιά
εσύ αριστερά [...]

[...] Όλα τ' απόβραδα χωρίς εσένα
έτσι είναι,
αιμόφυρτα.

Μόνο για τον χρόνο που μέτρησα ανάποδα μαζί σου

- μόνο για τα μάτια σου [...]

...τα ποιήματα κοιμούνται...

[...] Οι φιλοσοφημένες δικαιολογίες ηχούν πάντοτε καλύτερα [...]

Άχου παιδί μου, σε τι κόσμο σ’ έχω φέρει
κι από ποιες θάλασσες σ’ έβαλα να περάσεις [...]

[...] μέσα στην αγκαλιά του απρόσμενου
σε μια εποχή
πέρα απ'αυτά που περιμένουμε [...]

[...] και στην άλλη γραμμή
η σιωπή θα μιλάει [...]

[...] όταν με κοιτάς,
το χέρι σου παρακαλάω να με λιώσει
σαν πεταλούδα γύρω από το φώς [...]

[...] Να γίνω στα μεσάνυχτα φιγούρα
Την ώρα που αλλάζει ο χρόνος τα παιδιά του [...]

[...] Που ό,τι νιώθω να μαραίνεται ξάφνου ανθίζει [...]

Ας μελαγχολήσουμε μαζί. Είμαστε τόσο θλιβεροί στον σοβαρό χορό μας και τις επίμονες ματιές μέσα στους σκιασμένους καθρέπτες της ύπαρξής μας. Ας δώσουμε στην αγάπη ένα άλλο νόημα. Είμαστε τόσο βέβαιοι πως τύχη και μοίρα ενώθηκαν σε κάποιο υβρίδιο αμυδρής…

...Θάνατος σ'εκείνα τα μάτια...

[...] δεν ήταν παρά μόνο ένα ρυάκι από πικρό αίμα
που κύλησε ανάμεσά μας [...]

[...] αν ο ήλιος βάλτωσε
σε ρίζες Ερινύων.

[...] δοξάζουν τη φωτεινότερη
φωτιά,
τόσο
βαθύτερη σκιά.

[...] Να σε σβήνω. Να φωτίζω
τη νύχτα. Να σκοτεινιάζω τη μέρα. Να σου παίζω πιάνο με δοξάρι [...]

[...] Δημιουργείται με τη ματιά
Με την σκέψη του κάποιου [...]

ακούστηκε το πρώτο τέλος
κι έριξε τρεις [...]

[...] εκεί πατώντας
ακροβατώ [...]

[...] Είναι γιατί όσο μόνος και να είσαι
Πάντα πίσω σου θα υπάρχει ένα δέντρο.

...μας έκοβαν σε κομματάκια το φαγητό...

[...] καθήκον, χρέος, οφειλή.
Κρυώνεις; Λυπάσαι; [...]

Είμαι το γράμμα εκείνο
μιας προσπάθειας χεριού
που έφτασε ταβάνι [...]

Στην άλλη άκρη της γραμμής
άκουσα εκείνη την ηχογραφημένη φωνή [...]

Οι πεταλούδες από το στομάχι μου, στον ιστό της αράχνης
λικνίζονται, αιωρούνται, τραμπαλίζονται [...]

[...] Τα χέρια μας αδειανά,
Τόσο μάταια πλασμένα [...]

[...] Για να διώξω τα σημάδια
Ενός Ήλιου
Που έσβησε πάνω μου [...]

[...] ούτε να ζητήσεις τα ρέστα
απ’ τον Βούδα, τον Μάο ή τον Φρόυντ [...]

[...] προπονήσου, προετοιμάσου σωστά
για την μεγαλοπρεπή της επίσκεψη [...]

Έχεις την μοναξιά
καρφιτσωμένη στο πέτο [...]

[...] Είμαστε πονεμένα, παθιασμένα κομμάτια σάρκας [...]

[...] Και κάθε ίδιο λάξευμα πάνω στα παλούκια
συρρικνωμένους νέους Τειρεσίες γένναγε [...]

Πώς θα ζήσω ξανά τις στιγμές; [...]

[...] Ω, φλεβώδες κατασκεύασμα του Αοράτου [...]

[...] Εμείς σχεδιάζαμε βόλτες πρωινά Κυριακής στην αγκαλιά σου [...]

...και έργα τέχνης να στάζουν τα χρώματα...

...και πώς να σε ξεριζώσω...

[...] και κάποιες νύχτες χωρίς φεγγάρι
ανάβω το κερί
να φωτίσω
το σκοτάδι των ματιών σου [...]

Άνθρωποι κουκουλωμένοι με αόρατη αμαρτία [...]

[...] λόγους εύμορφους άκουγε συχνά
επαίνους κι αναγνωρίσεις [...]

[...] κι ύστερα μην πολυσκοτίζεσαι
το αύριο τι θα φέρει.

[...] Εγώ ψυχή μου γέρασα.
Μα σε θωρώ και κλαίω [...]

[...] τη ζωή μας χτίσαμε
και ξαναπετάξαμε [...]

[...] ‘Είμαι ένοχη,
δε θα με συλλάβουν όμως.
Θα με δικάσουν τα δάκρυα [...]

[...] Είναι ελεύθερος ο έρωτας [...]

[...] Χώρια ο έρωτας στον αιφνιδιασμό
Τον άναρχο αυτόν ιερέα [...]

[...] Και μεταβάλλεται ο εαυτός μου,
θύμα και θύτης μαζί [...]

[...] Οι φίλοι μου,
μια ''Ερατώ'' με κόκκινα όνειρα.

[...] μην θεωρείς
ότι αυτά που λέω
δε μου ξεφλουδίζουν το νου [...]

[...] Η αλήθεια είναι μύθος
και ο μύθος ζει αλλού [...]

[...] Περπατώ πετώντας,
Εναρμονίζομαι με τον ουρανό [...]

[...] μ' ένα του νεύμα
σωπάσαν

[...] Όταν τα δάκρυα στεγνώσουν μαζί με τα υπόλοιπα υγρά
κοιτάζει αλλού· δεν ξέρω πού
πάντως σίγουρα όχι στα μάτια της.
Οδηγεί πίσω – η οικογένεια τον περιμένει κάθε βράδυ [...]

Πώς να σιωπάσει μέσα μου η κραυγή; [...]

[...] Η ξέρα αυτή μια της Αφροδίτης ερωτική κλίνη
που τώρα οι κάτοικοι της- άλλοτε πιστοί στα όργια- μετοίκησαν εν τόπω χλοερό [...]

[...] Η βασίλισσά μου, όμως , εκδικείται, και ανατινάζει τον κάτασπρο πύργο σου [...]

[...] Σ'αγαπώ γιατί η αγκαλιά σου είναι καταφύγιο, όταν ολάκερος ο κόσμος διαλύεται [...]

[...] Δεν ξημέρωσες κι οι μέρες μοιάζουν
με γκρίζα απογεύματα μιας Κυριακής [...]

[...] κάθε φορά
μες στα στενά
μες τα υπόγεια
σε κρατάω αθάνατο

[...] Ένας γλάρος εμφανίζεται στα όνειρά σου
κι ύστερα άλλος, κι άλλος
κι ύστερα
εκείνες οι γνώριμες,
πρωτόγονες κραυγές...

[...] Γιατί είμαι εδώ;
Γιατί δεν είμαι εκεί;
Δεν ξέρω [...]

[...] Να διαβώ μονοπάτια
που δεν άντεχαν το βάρος της βαλίτσας των σκέψεων
που έσερνα μαζί μου [...]

[...] Αχ εσύ που την ψυχή μου παιδεύεις
εσύ που στην καρδιά μου δίνεις απανωτές βελονιές [...]

[...] Απ' τα ερμητικά κλειστά παραθυρόφυλλα
κατάφερνε να τρυπώσει μια στριγγλιά σκονισμένου αέρα [...]

[...] και η χαρά σου
ηχεί με πένθιμη φωνή και με μπερδεύει [...]

Χθες το πρωί σου έσπασα το χέρι
για να σταματήσεις να μ’ αγγίζεις
και ξόφλησα [...]

[...] Ψάχνω να με βρω
εκεί που μ’έχω χάσει.

Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Στο καρναβάλι… Με κάποια μάσκα στο Κεφάλι. Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Σ’ άγνωστο πλήθος… Με το ίδιο σφίξιμο Στο στήθος. Ήταν να μ’ έβρεις Απροετοίμαστο Και πάλι μόνο… Σε μια παρτίδα που Δεν σώνω.…

[...] Αφού ο μόνος σκοπός μας
Ήταν να στάζουμε αίμα
Από τα ίδια μας
Τα αγκάθια

[...] Πώς θα κλάψω χωρίς τα δάκρυα να μου θολώνουν την όψη του στόχου;
Πώς θα θυμάμαι να αγαπώ πέρα από τα όρια; [...]

[...] ‘’Πρέπει να διορθώσουμε τα μάτια μας’’…
όλα τα άλλα, είναι δεύτερα.

[...] Αίμα θα έσταζε από την καρδιά της και τα χελιδόνια στην κοιλιά της θα πέθαιναν [...]

[...] Η απόσταση φέρνει την απόσταση
Η επαφή όχι πάντα την επαφή [...]

[...] Αυτός με τη φωτιά που τον έτρεφε η έλξη του,
ανταπέδιδε τις επιθέσεις στον έρωτα τον πολιορκητή [...]

...και το μόνο που ήθελα να σου πω είναι ότι βρέχει και έχω εκστασιαστεί...

[...] Σύγκρουση Σχέσεων.
Ένας Σύγχρονος Μυστικός Δείπνος.
Έχοντας Ήδη Προδώσει Ο Ένας Τον Άλλον [...]

...η ασφάλεια για την ασφάλεια...

[...] Περπατώ
Με άδειο το χέρι μου
Βαρύ το κεφάλι μου
Γεμάτη από συναισθήματα [...]

...θέλεις να νοσταλγήσουμε μαζί;...

Περίεργο φεγγάρι απόψε
Σα σιδερένιος δίσκος [...]

[...] Και όταν γράφετε για έρωτες, δεν τους ζηλεύω. Εγώ θέλω να βλέπω αθανασία [...]

[...] Κάλυψα με χώμα τη στοργή σου
να μονώσω την αμοιβαία σπατάλη [...]

[...] να περπατάς μόνος στη βροχή [...]

[...] Στο δικό μου διαμέρισμα,
οι πίνακες κρύβουν
τους τοίχους που σιχάθηκα
και κρίνουν εμένα [...]

[...] Παραβιασμένοι μέσοι όροι για χάρη άκρων αγχωτικών ελατηρίων [...]

[...] Το ειλικρινές μου κλάμα
ήχος αφιέρωσης
πειρατικού ραδιοσταθμού [...]

[...] Και τ’ όνομά του παρομοιάζεται με μια λέξη
που αντιστοιχεί στον έρωτα, το μόνιμο τίτλο
της λησμονιάς [...]

[...] Δεν έμαθαν τίποτα ο ένας για τον άλλον Την άλλη μέρα ξύπνησαν και άρχισαν τις συστάσειςτης σάρκας τα κελιά γέμισαν εξεγερμένους κρατούμενους που έτρεχαν να βρουν πώς να αποδράσουν [...]

[...] Αχ! Με μάγια σου γητεύω την ψυχή
Με μια ανάσα το κορμί σου πυρακτώνω [...]

[...] Τι έκσταση Να νιώθεις τα χιλιόμετρα [...]

[...] Λησμόνησε το σώμα μου
Τις παιδικές του μνήμες [...]

[...] Ο κόσμος σπάει σε λεπτά, διάφανα κομμάτια και ανασυντίθεται στη μορφή σου [...]

[...] θα περιμένουμε και θα δουλεύουμε, λευκοί, χρυσοί κι εν υπνώσει,το ρεύμα και την τύχη να μας σπρώξειστα πόδια κάποιου ανυποψίαστου ψαράσαν τα μαρμάρινα του βυθού τ’ αγάλματα,σαν του βυθού τους ποιητές.