...κάποτε θα δουλέψουμε τις συγνώμες και τις τύψεις μας...

Ας μελαγχολήσουμε μαζί. Είμαστε τόσο θλιβεροί στον σοβαρό χορό μας και τις επίμονες ματιές μέσα στους σκιασμένους καθρέπτες της ύπαρξής μας. Ας δώσουμε στην αγάπη ένα άλλο νόημα. Είμαστε τόσο βέβαιοι πως τύχη και μοίρα ενώθηκαν σε κάποιο υβρίδιο αμυδρής…

[...] Τα χέρια μας αδειανά,
Τόσο μάταια πλασμένα [...]

[...] Είμαστε πονεμένα, παθιασμένα κομμάτια σάρκας [...]

[...] Σ'αγαπώ γιατί η αγκαλιά σου είναι καταφύγιο, όταν ολάκερος ο κόσμος διαλύεται [...]

[...] κάθε φορά
μες στα στενά
μες τα υπόγεια
σε κρατάω αθάνατο

...θέλεις να νοσταλγήσουμε μαζί;...