[...] κι όλη η πόλη θαμπή
τραγουδάει για τη λήθη [...]

[...] δεν ήταν παρά μόνο ένα ρυάκι από πικρό αίμα
που κύλησε ανάμεσά μας [...]

[...] μην θεωρείς
ότι αυτά που λέω
δε μου ξεφλουδίζουν το νου [...]

[...] Κάλυψα με χώμα τη στοργή σου
να μονώσω την αμοιβαία σπατάλη [...]

[...] να περπατάς μόνος στη βροχή [...]