|Μια στιγμή…μια αιωνιότητα| του Γρηγορίου Αλαφοστέργιου

[...] Πóσο κρατάει μια στιγμή;
σαν μνήμη (μέσα μας) όσο μια ζωή [...]
[...] Πóσο κρατάει μια στιγμή;
σαν μνήμη (μέσα μας) όσο μια ζωή [...]
[...] Με κουβαλάς μαζί σου
Κι ας μην μπήκα στην αποσκευή σου
Είμαι στη σκέψη σου
Είμαι στο πρόγραμμά σου
Είμαι στην απάντησή σου [...]
[...] Να αισθάνεσαι
Πως ο λόγος που δεν μπορείς
Να βρεις το οξυγόνο σου
Είναι γιατί ένας άλλος άνθρωπος
Και όχι ο αέρας
Είναι το οξυγόνο σου [...]
[...] Η καρδιά σου
-ολάνθιστο μπουμπούκι-
ξετυλίγει νέους τολμηρούς χτύπους [...]
[...] Θέλησα να γευτώ
τη φωνή σου [...]
[...] Γιατί ξέρει ότι Αυτός και μόνο Αυτός
Άπειρο πάθος, αρχέγονο ξέρει να τής χαρίζει.
...δεν υπήρξα ποτέ...
[...] Όσα τα πάθη τόσο πιο μανταλωμένη
και η ψυχή [...]
[...] Εγώ ψυχή μου γέρασα.
Μα σε θωρώ και κλαίω [...]
[...] Η βασίλισσά μου, όμως , εκδικείται, και ανατινάζει τον κάτασπρο πύργο σου [...]
[...] αν τον ρωτούσε κάποιος «γιατί την αγαπάς;» η απάντησή του πλέον θα ήταν «για εκείνο το χαμόγελο….».
[...] Αχ! Με μάγια σου γητεύω την ψυχή
Με μια ανάσα το κορμί σου πυρακτώνω [...]