|Ανθρώπινο άγγιγμα| της Hera Green

Και κάπως έτσι διέλυσες
Την πραγματικότητα που τόσο ευλαβικά είχα χτίσει
Κολυμπώντας στην γλυκιά ψευδαίσθηση
Με ένα σου μόνο άγγιγμα

Έτσι όπως με κράτησες
Σφιχτά μέσα στα χέρια σου
Εμβρόντητα κατέρρευσε κάθε ματαιότητα
Που έσερνα στης ζωής το όνομα

Έτσι όπως με έσφιξες
Τους ήχους όλους σβήνοντας
Αφήνοντας μονάχα
Τον σταθερό γλυκό σου χτύπο
Αθώα μου θύμισες
Ξανά να αναπνέω

Μια ανάσα που μαινόταν να ξεφύγει
Από της συνήθειας την λήθη
Ελεύθερη πιά τα δεσμά της πέταξε
Κάτω από τα τρυφερά σου δάχτυλα

Και κάπως έτσι δειλά μου θύμισες
Για τί αξίζει κανείς να υπάρχει
Για τα επίχρυσα αυτά δευτερόλεπτα
Που μπλέκονται οι δυο ψυχές σε μία
Υπενθυμίζοντας η μια στην άλλη
Πως ποτέ δεν είναι μόνες

Για την άρρητη αυτή κατανόηση
Πνιγμένη μέσα στην σιωπή
Πως τελικά δεν είμαστε
Δα και τόσο διαφορετικοί
Εάν κοιτάξουμε βαθιά μες τον πυρήνα

Για την αστεία αυτή αίσθηση
Μιας κοσμικής δικαίωσης
Πως τελικά όλοι κάπου ανήκουμε
Και μερικές φορές αυτό το σπίτι
Έχει όνομα και επίθετο
Τραύματα και εθισμούς

Για την μικρή αυτή συνήθεια
Του να με γυρνάς πάντα πίσω
Στην μέρα που σε γνώρισα
Με ένα απαλό σου χάδι  

Για την ησυχία
Που επικρατεί επιτέλους μέσα μου
Χαρισμένη εν αγνοία σου
Που σου είναι τόσο εύκολο
Τα προβλήματα στο δέρμα σου να σβήνεις

Για την ανάσα
Που σαν διψασμένη
Από τα πνευμόνια σου ρουφάω
Στην κοσμική αυτή ένωση
Δυο ψυχών ταλαιπωρημένων
Που δεν έμαθαν ποτέ
Να το βάζουν κάτω