|Μεσημεριανή έκλειψη| του Βασίλη Μπαρούτη

[...] Οι άνθρωποι. Λες και έχουν ανάγκη τον ήλιο. Αυτοί δεν χαμπαριάζουν από τέτοια [...]
[...] Οι άνθρωποι. Λες και έχουν ανάγκη τον ήλιο. Αυτοί δεν χαμπαριάζουν από τέτοια [...]
...μας έκοβαν σε κομματάκια το φαγητό...
[...] Ω, φλεβώδες κατασκεύασμα του Αοράτου [...]
[...] Εγώ ψυχή μου γέρασα.
Μα σε θωρώ και κλαίω [...]
[...] Ξημέρωνε πλέον και μια καινούργια δύσκολη υπόθεση άρχιζε και μέσα σε όλα αυτά του έκλεινε και το μάτι το παρελθόν [...]
[...] Αφού ο μόνος σκοπός μας
Ήταν να στάζουμε αίμα
Από τα ίδια μας
Τα αγκάθια
[...] Περπατώ
Με άδειο το χέρι μου
Βαρύ το κεφάλι μου
Γεμάτη από συναισθήματα [...]