Ει!
Μπορεί να μην με ξέρεις,
Αλλά εγώ σε θυμάμαι από παιδί.
Θυμάμαι να σε κοιτάζω
Και πίσω από τις γκρι σου πιτσιλιές,
Να φαντάζομαι,
Ότι υπάρχει μια καγκελόπορτα
Και από πίσω μία αυλή
Καταπράσινη…
Κατάμεστη από γρασίδι
Και μοναχικά δέντρα και λουλούδια
Και ένα σπίτι.
Όλο το φεγγάρι ένα μόνο σπίτι
Που δε ζει κανείς μέσα σ’ αυτό
Που περιμένει μόνο του
Έναν άνθρωπο να το γεμίσει…
Σ’ ευχαριστώ για τη συντροφιά
Που μου έχεις κρατήσει
Και για όλα τα όνειρα
Που μου έχεις χαρίσει.
