|Μια στάλα απ’τη λάμψη σου| του Ευριπίδη Μανουσουδάκη

Δεν ξέρω ποιος θεός το χέρι μου κρατά δυο συλλαβές να μην σου στείλω.
Πως τα μάτια μου κλείνω χωρίς να σε αντικρίσω ούτε μια φορά.
Να ‘ξερες πόσο θέλω να ρθω εκεί κοντά σου μόνο για να σ’ ανασάνω.
Λίγο χρόνο απ’ τη ζωή σου ψάχνω να σου κλέψω
και μια στάλα φως από τη λαμψη σου.
Δεν ξέρω τι θα μου κοστίσει να μπορέσω να σταθώ στο πλάι σου μα είμαι πρόθυμος να το πληρώσω.
Θέλω πολύ να με κοιτάξεις μες στα μάτια για να δεις εκεί την αλήθεια που το στόμα μου δεν μπορεί να πει.
Μην με διώξεις απ’ τη ζωή σου έτσι ακαρδα δεν θέλω να σε χάσω χωρίς να πολεμησω για τον έρωτα σου.
Νιώθω σαν το ναυαγό που βλέπει τη στεριά και δεν μπορεί να την αγγίξει
μα θέλει τόσο πολύ να σταθεί  στην αμμουδιά της.
Δεν ξέρω γιατί σε θέλω στη ζωή μου τόσο  δεν με νοιάζει πλέον το γιατί
μου καίει την ψυχή το πόσο.