|Άτιτλο| του Γιώργου Μπούτη

Μίας αλυσίδας είμαστε δέσμιοι ονειροπόλοι Αθέατοι διακινητές σκέψεων κι αισθημάτων Μολαταύτα αέναοι στοχαστές χαμένων νιάτων Μα κάποιου τρυφερού αγγίγματος σταυροφόροι Αδιάκοποι αναζητητές της ανθρώπινης ουσίας σε αυταπάτες μιας ευτυχισμένης στιγμής που σταματούν εκεί στην μακρά πορεία της ζωής Τολμηροί καταχραστές…
Μοιραία συνάντηση είπα
καθώς το μάτι μου τρεμόπαιζε
κάθε φορά που με κοιτούσες [...]
[...] Αλήθεια μου λέει,
κι αν δεν, χαλάλι, του λέω,
αυτόν ανέστησα,
εμένα ανέστησα [...]
Έλα να σου δείξω τι είναι ποίηση
Έλα να σου δείξω πως καίγονται
Τα αυτόφωτα κορίτσια [...]
Από τις 21 Απριλίου 2024 και για μία Κυριακή κάθε μήνα, από τις 6 μ.μ – 9 μ.μ, η Narrativa Media & Arts, το Περιοδικό Narrativa και οι Συνεργάτες του θα βρίσκονται στο Foyer Art Stage, παρουσιάζοντας τη δουλειά νέων…
[...] σ’ έναν καθρέφτη ξυπνητός να βλέπω τη μορφή σου,
να γδύνεται, να μένει μονάχα σα ψυχή [...]
Δεν ξέρω πού να σε πρωτοφιλήσω, ψυχή μου,
καθώς σε σταυρώνω [...]
[...] Πώς θα κλάψω χωρίς τα δάκρυα να μου θολώνουν την όψη του στόχου;
Πώς θα θυμάμαι να αγαπώ πέρα από τα όρια; [...]
[...] Αχ! Με μάγια σου γητεύω την ψυχή
Με μια ανάσα το κορμί σου πυρακτώνω [...]
[...] Μάνος: Φτερουγίζουν μέσα μου τα συναισθήματα, κομμάτια από παλιές φωτογραφίες και άνθη. Πέταλα στρωμένα και καρδιές πατημένες σα σταφύλια που' βγαλαν κρασί. Ένα έρημο κενό χωρίς αντίλαλο το σκιερό μου μέσα. (Παύση) Εσύ αποκούμπι μου και δεκανίκι μου είσαι. Σ' εσένα στηρίζομαι απάνω [...]