Με διάφανα φτερά, Σε μια ευθεία χαραγμένη στο φως, Σε μια γυάλινη γραμμή, Σπάω τις λέξεις στον έρωτα. Ακούς; Τα νύχια μου να σε ακουμπούν, Και το δέρμα να ανατριχιάζει στο κρύο των άκρων σου, Να πληθαίνουν τα φωνήεντα μέχρι…
[...] Κι η στιγμή όταν με κοιτάζεις,
Χωρίς να σε βλέπω,
Μου θυμίζει τον Έρωτα…
[...] Κι άστραψε γύρω από το κεφάλι μου η Θεία Οδύνη…
Θέλω να παραδοθώ, να σμίξω μαζί σου, Ουρανέ μου [...]
[...] Γιατί είσαι η θάλασσα.
Η δική μου η θάλασσα.
Στις παρυφές εκείνες, της Ποίησης.
Εκεί που ανταμώνουν τα πάντα για πάντα [...]
