Το χαμένο κλειδί του δάσους μου άνοιξε τη θύρα σε ένα όνειρο…
Εκεί τα δέντρα υπομένουν
τη μοίρα τους αβασάνιστα,
ό,τι θα μείνει ακίνητο και καθετί που πέφτει,
θα παρασυρθεί σε ένα μέλλον χωρίς λόγια…
Άνθινο αίμα κατρακύλα υγρό, καυτό να βρει στόματα να θρέψει που έχουν σπαραγμό κρυφό… έχεις;
Ο Δράκος της Καθημερινότητας ήρθε να σε πάρει, θα πας;
Φτάνει μια ιδέα να σ᾿το πει…
