[Προκήρυξη ΙΙ σε μέλλοντα παγωμένο] του Νάσου Αθανασίου

Θα γίνω φως. Παρατεταμένο.
Και το λοιπόν, τις ψίχες από τις ψυχές
που μοιράσανε οι φυσεροί σου κλέφτες
θα ξεσκαρτάρω
και αφού βρω τη δική σου,
θα τη σπάσω.
Την ψυχή.
Kαι πάνω που η άνοιξη αξιώνει ορθοποδιά
θα εμφυτεύσω σπασμένα γυαλιά στα γόνατα της
και φαύλα,
θα φωτίσω το χειρουργείο σου
την αλλαξοκαιριά να συντομεύσω.
Με περισσή ευπρέπεια και με χαμηλωμένο βλέμμα
τις τσέπες σου με βόλους θα γεμίσω
και κουβεντιάζοντας για σένα
θα κολυμπήσουμε.
Έπειτα θα κεράσω το εγώ μου ένα δροσιστικό, από τα ρέστα σου.
Θα παίξουμε ένα παιχνίδι με ολιγόλεπτη ακινησία
και ελάχιστα λίγο πριν μ’ αγγίξεις,
θα σ΄ εξαφανίσω
και στο φευγιό σου πάνω,
σαράβαλα, λωρίδα να αλλάξεις
θα εμποδίσω.
Σα σε απογραφή
Θα σταθώ παρατηρητής έξω από τερματικό σταθμό
αποποιούμενος την ευθύνη
και θα τρομάξω τα περιστέρια
χειροκροτώντας το μονόλογο σου.
Τα απαραίτητα ταξιδευτικά
για τη χιλιοειπωμένη και ασάλευτη φυγή μας
θα αφήσω ατικάριστα
και στο διακόπτη,άσβηστο το ρουζ.
Mε μια πυξίδα στο λαιμό βαρύδι
και μια άτακτη βελόνα να μου τρυπά τις χορδές
για ταξίδι άχνα δε θα βγάλω.
Και αφού η πλάτη μου, με πανωφόρι τα χρόνια μας
θα λιμενίζεται στα δυο σου χέρια
θα διερωτώμαι
αν η αγκάλη τούτη
απ΄αγάπη είναι ή από φόβο
κι αν άσκοπα
σαν απανέμι κρατά τα μάτια σου αδάκρια.
Γερασμένος λοιπόν απ ΄την κατάλευκη σου ψίχα
και με το κράνος σου αφημένο στην άκρια.
θα χαθώ