[Αόρατη γέφυρα] της Λιλιάννας Σουλτανάκη

Δεν κουράστηκα
Το μυαλό με πάει
κι εγώ ακολουθώ μαγεμένη
σαν σε όνειρο
Αφού κάποτε θέλησα να πατήσω σε πέτρες κοφτερές
με γαντζωμένες ανεμώνες στις πτυχές τους
Να διαβώ μονοπάτια
που δεν άντεχαν το βάρος της βαλίτσας των σκέψεων
που έσερνα μαζί μου,
μήτε τα σύννεφα ονείρων
πασπαλισμένα με στάχτη και χρυσόσκονη
που κρέμονταν απ’ τις άκρες των μαλλιών μου
κ’ έγλειφαν τα χόρτα.
Ήμουν βαριά και φοβισμένη
ελαφριά κ’ ελαφρόμυαλη
για να περάσω απέναντι
Κι έμεινα εκεί.
Και την επόμενη μέρα εκεί.
Ως σήμερα.