Ξύπνησε ο Παύλος.
Τον ανέστησε μια έκρηξη.
Δεν ζήτησε καφέ, ούτε ψιθύρισε “σας τά ‘λεγα”.
Έπιασε τη σκονισμένη του κιθάρα, κούρδισε πένθιμα,
ακούμπησε μηχανικά τα ακροδάχτυλα στις χορδές τις τεντωμένες
και με βραχνή φωνή μετά από ύπνο βαθύ, το ξανασκάρωσε:
“…έχε τον νου σου στο παιδί
μη μαρτυρήσει την αλήθεια.
Τρέχα κατάπιε το κλειδί
μην ακουστεί πάλι “βοήθεια”.
Ρίξε καπνό να φοβηθεί,
χτύπα το μέχρι να ματώσει.
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί,
τίποτα πια δεν θα μας σώσει”.
Η μελωδία δεν ήταν πλέον γνώριμη.
Το μέτρο εκτροχιασμένο.
Κανένας όμως δεν τόλμησε να διορθώσει.
Έγινε ξανά γνωστό.
Τώρα ακούγεται μέχρι και στα ραδιοφωνάκια των νοσηλευτών,
μέσα απ’ τις μισάνοιχτες πόρτες.
Έξω απ’ την εντατική
μια μάνα χαράσσει με τα νύχια της στον τοίχο:
“Τό ‘ξερες βλαστάρι μου, πως αν έχανες το τρένο, θα κέρδιζες ζωή;”
