|Προσωποποίηση| του Θανάση Παλαιοδήμου

Τούτο το φεγγάρι που σού μοιάζει
όπου κι αν πάω μ’ ακολουθεί και μέ πληγώνει.
Άγρυπνο μένει
στο δρόμο μπρος μου στέκεται και μέ κοιτά.
Γλιστράω στα στενά να τού ξεφύγω
μα όσα κι αν έχτισε ο άνθρωπος
ανήμπορα κοπιάζουν να μέ κρύψουν.
Έξω απ’ το σπίτι περιμένει το παράθυρο ν’ ανοίξω
λεπτό να μην μού λείψουνε τα μάτια σου.
Κι όταν τα δικά μου κλείνω
η λάμψη του τρυπάει την καρδιά μου
με θράσος μπαίνει
κι εξαντλημένο μέ αφήνει τα χαράματα.