|O Λύκος| του Γιώργου Ερνέστο Μουρελάτου

Πώς εξηγείς το γεγονός
όταν με κοιτάς,
το χέρι σου παρακαλάω να με λιώσει
σαν πεταλούδα γύρω από το φώς.
Κι αν ουρλιάζω στο γκρεμό,
σαν πλησιάζει το φως στο χείλος,
κάνω άλμα πίστης προς εσέ,
στη βροχή των δακρύων σου
ή τον αγέρα του αναστεναγμού σου.
Κι όσο πέφτω
-ξέρω πως το τέρμα δεν αργεί-
όμως καρτερώ το σημείο που θα ακουμπήσω
σα να ακουμπούσα εσένα την ίδια.
Ποιός ξέρει;
Αυτό το αόρατο σκοινί
δεμένο στο λαιμό μου
να με σώσει,
να με πνίξει,
να με βγάλει βόλτα σα σκύλο
κι όσα δυνατά αλυχτίσματα έχω,
να βάψει τα φτερά στην πλάτη μου
με λίγα χρώματα,
χρώματα που σου χρωστάω
ή που τα μάτια σου περιγράφουν.
Για σένα θα ουρλιάζω
Φεγγάρι μου…