|Οι λέξεις| της Έλενας Κοτσιλίτη
[...] Και σκέφτομαι τους στίχους από
‘κείνο το ποίημα που
μιλά για τη σκιά της
δικής σου φωνής [...]
|Εγώ είμαι εδώ| της Αλεξάνδρας Χρονοπούλου
[...] Να σε σβήνω. Να φωτίζω
τη νύχτα. Να σκοτεινιάζω τη μέρα. Να σου παίζω πιάνο με δοξάρι [...]
[Οι ποιητές του βυθού] του Γιώργου Ερνέστο Μουρελάτου 
[...] θα περιμένουμε και θα δουλεύουμε, λευκοί, χρυσοί κι εν υπνώσει,το ρεύμα και την τύχη να μας σπρώξειστα πόδια κάποιου ανυποψίαστου ψαράσαν τα μαρμάρινα του βυθού τ’ αγάλματα,σαν του βυθού τους ποιητές.