Στο χάος της αδιαφιλονίκητης μοναξιάς παραδώσου στην ανάμνηση εκείνου του ζεστού αγγίγματος, μια μουσική νωτισμένη με χρώματα νεφελώδης και φλογερή,πλανεμένη αδημονεί να ξαποστάσει σε μια καρδιά ν’αφουγκραστεί τους χτύπους της ν’ανασάνει τις στάλες αλήθειας της γεύσου τη θέρμη της…
Στη ζωή μας,συνυπάρχουν τα υποκείμενατης αποδοχής και της απόρριψης. Κι εσύ, ξαπλώνεις γυμνή.Γεύεσαι την κάθε αράγιστη ηδονή. Σκέψου μόνο ένα λεπτό,εκείνες που δε γεύτηκαν ποτέ,το σώμα ενός άλλου,εκείνες που συσσώρευσαν μια ολόκληρη ζωή,τα αφόρητα ερωτικά τους βάσανα. Εκείνες,που νιώθουν περιττές.
Θρηνώντας για μια απώλεια που δεν είναι δική μου Βρίσκομαι στην άλλη άκρη της γραμμής Να προσπαθώ να δώσω κουράγιο σε φίλους Να προσπαθώ να δώσω κουράγιο σ’εμενα Μέσα από λέξεις παρηγοριάς που μας έχουν μάθει Μα, αυτές τις λέξεις…
Μίας αλυσίδας είμαστε δέσμιοι ονειροπόλοι Αθέατοι διακινητές σκέψεων κι αισθημάτων Μολαταύτα αέναοι στοχαστές χαμένων νιάτων Μα κάποιου τρυφερού αγγίγματος σταυροφόροι Αδιάκοποι αναζητητές της ανθρώπινης ουσίας σε αυταπάτες μιας ευτυχισμένης στιγμής που σταματούν εκεί στην μακρά πορεία της ζωής Τολμηροί καταχραστές…
Τα κουμπιά χτύπαγαν πάνω στην επίπεδη οθόνη. Για ώρες το μόνο που ακουγόταν ήταν τα συνεχόμενα “κλικ κλικ” και “ταπ ταπ” από τη μεριά που καθόμουν. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να αντικαταστήσεις το ανθρώπινο άγγιγμα με…
Κι έτσι ξεκίνησαν να περνούν Τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά και οι ώρες Χωρίς το βλέμμα σου μέσα στα μάτια μου Χωρίς τα χέρια σου να πνίγουν τον λαιμό μου Κι έγιναν μέρες Κι έγιναν βδομάδες και μήνες Χωρίς έναν ήχο…
Και κάπως έτσι διέλυσεςΤην πραγματικότητα που τόσο ευλαβικά είχα χτίσειΚολυμπώντας στην γλυκιά ψευδαίσθησηΜε ένα σου μόνο άγγιγμα Έτσι όπως με κράτησεςΣφιχτά μέσα στα χέρια σουΕμβρόντητα κατέρρευσε κάθε ματαιότηταΠου έσερνα στης ζωής το όνομα Έτσι όπως με έσφιξεςΤους ήχους όλους σβήνονταςΑφήνοντας…
Πώς να σου πω, πόσο σε σκέφτομαι, όταν τα λόγια μου δε σε φτάνουν? Κάθε βράδυ ξαπλώνω δίπλα σου και δε το ξέρεις. Σε αγγίζω αόρατα μέσα απο αστεία σκίτσα και τραγούδια που σου στέλνω. Μόνο εκεί σε βρίσκω πια. …
Οι δυό, μετά πολλών μυνημάτων και βιντεοκλήσεων, επιτέλους στο μπαράκι της γειτονιάς τους. Αυτός αμήχανος Αυτή αβέβαιη Αυτοί ανέτοιμοι, -πώς να γκρεμίζούν τ’ άψογα τους ερείπεια- στο πρώτο άγγιγμα, στο πρώτο χάδι.
Το φευγαλέο και το στιγμιαίο Αυτό το άγγιγμα αγαπώ Το αυθόρμητο και το πηγαίο Που κλείνει μέσα του το σ’ αγαπώ Την ώρα που δουλεύεις Τη στιγμή που μαγειρεύεις Την ώρα που ξυπνάς Και τη στιγμή που χουζουρεύεις Πριν πας…
Μόλις άρχισα να ζω. Την ημέρα που αντίκρυσα τη θέρμη των χεριών σου πήρα αναπνοές. Άκομψες και κοφτές στα πρώτα φτερουγίσματα τους. Μόλις άρχιζα να ζω, μη ξεχνάς. Κανείς δεν άγγιξε ως τότε την ταλαίπωρη και σκοτεινή καμάρα της ψυχής…
Προσοχή: οι παρακάτω λέξεις θα σε κάνουν να νιώσεις άβολα Μα μη φοβάσαι, δε θα σε πληγώσουν, είναι δώρα άδολα Ανάμεσα σε ατομικές φούσκες επιβιώνουμε Δε θα πω ζούμε, αφού πραγματικά τίποτα δε βιώνουμε Εδώ θα βρεις όσα σκόπιμα θα…
Με διάφανα φτερά, Σε μια ευθεία χαραγμένη στο φως, Σε μια γυάλινη γραμμή, Σπάω τις λέξεις στον έρωτα. Ακούς; Τα νύχια μου να σε ακουμπούν, Και το δέρμα να ανατριχιάζει στο κρύο των άκρων σου, Να πληθαίνουν τα φωνήεντα μέχρι…
Ένα αγνό ανθρώπινο άγγιγμα αναζητώ δίχως να έχω κανένα άλλο σκοπό, μια ανθρώπινη ψυχή να αγγίζει εξίσου την δική μου, να με ακουμπά βαθιά μέσα στο κορμί μου, το χέρι μόνο να μου κρατά για να μην φοβάμαι τα σκοτάδια…
