Είναι Μάρτιος.
Και είχα πολύ καιρό ν’ ανοίξω την πόρτα του δωματίου σου.
Σαν τροχονόμος με το χέρι ψηλά στην θέση του στοπ, με κρατούσες ακίνητη όλους αυτούς τους μήνες.
Καλά έκανες δε λέω.
Οι παύσεις για ανθρώπους σαν κι εμένα δεν είναι εύκολες.
Χρειαζόμαστε που και που μια ώθηση για τις διακοπές μας.
Είναι Σάββατο σήμερα.
Και τα Σάββατα έχουν μια αίσθηση γιορτής.
Είναι μεγάλες αυταπάτες τα Σάββατα.
Ιδιαιτέρως αν είναι και ανοιξιάτικα συνάμα.
Δεν παίρνουν από λόγια.
Διεκδικούν αυτό που θέλουν έτσι ξεροκέφαλα που είναι.
Κι αυτό το δικό μου, ήθελε να ξαναμπώ μέσα στο δωμάτιο σου.
Να του φτιάξω την άνοιξη από εκεί που την άφησα.
Και μπήκα.
Και θα μείνω.
Ξεροκέφαλα τα Σάββατα, ξεροκέφαλη κι εγώ.
