[Κομματάκι του παζλ] της Λιλιάννας Σουλτανάκη

Πλησιάζουν ξημερώματα
Κάθομαι βουβή χάμω στην κουρελού
δίπλα στο τζάκι
και ταξιδεύω το βλέμμα μου στις σπίθες.
Η ψυχή παγωμένη
ίχνος ζεστασιάς δεν μπορεί τώρα να την τρυπήσει,
παρά μόνο η θύμηση
που είναι κι αυτή πια θολή και σκουριασμένη.
Γιατί είμαι εδώ;
Γιατί δεν είμαι εκεί;
Δεν ξέρω..
Και να ήξερα πάλι εδώ θα ήμουν.
Μόνο η ώρα του δειλινού με ορίζει μα πάντα αργεί,
κάθε νύχτα και περισσότερο.
Κόψε απ’ την καρδιά μου κομματάκι και συνέχισε..
Εγώ δεν έχω ανάγκη πια
η φλόγα θα θερμάνει τα ακροδάχτυλα
κι αν είμαι τυχερή θα προχωρήσει στα ενδότερα
Έστω και μόνο για σήμερα
που η καρδιά διαμελισμένη
αναζητά και πάλι να ενώσει
τα χαμένα κομμάτια απ’ το παζλ της αιωνιότητας.
Ένα κομμάτι έχει παραπέσει στο τζάκι
δίπλα στη φλόγα
είναι το πιο μικρό κομματάκι
για να φτάσει πιο κοντά στην ολοκλήρωση.
Όμως δεν θα το μαζέψω.
Βουτάω το φτυαράκι
και το σπρώχνω προς τη φλόγα.
Θα γίνει απόψε το προσάναμμα
που θα λαμπαδιάσει τη σκέψη και τη σάρκα μου
Μ’ ακόμα να ξημερώσει;
Κρυώνω.