Θυμάσαι εκείνες τις ατελείωτες ημέρες που δεν έφευγες από τις σκέψεις μου;
Αστεία που είμαι! Μα πως να τις θυμάσαι αφού δεν βρήκα θάρρος να σου πω!
Περίεργος συνδυασμός η λήθη και η μνήμη. Εγώ να μη ξεχνώ κι εσύ να μη θυμάσαι.
Φυσικά και το ξέρω ότι είμαι παράλογη. Εγώ αυτόν τον παραλογισμό τον αποκαλώ «διαταραχή της μνήμης» – να ξεχνώ δηλαδή ότι ξέχασα να σου πω ότι δεν σε ξέχασα ποτέ.
Και ασφαλώς, στο δικό μου μικρόκοσμο αδυνατώ να αναπνεύσω δίχως την μικρή αυτή διαταραχούλα.
Κάποιοι φίλοι – καλοί δε λέω – μου έφεραν ζεστές λύσεις σε δίσκους ασημένιους.
Να σε αντικαταστήσω, μου είπαν. Ότι δε θα σε θυμάμαι, μου είπαν, όταν θα περνώ τις νύχτες μου με κάποιον «καλό» αντικαταστάτη σου.
Λες και αντικαθίσταται ο έρωτας.
Αντικαταστάτη έρωτα πρώτη φορά ακούω.
Όχι, αρνούμαι, ο έρωτας δεν περνάει.
Να ξεχάσω τι χάνω γιατί θα βρω αυτό που δε θέλω να χάσω για να μη χάσω τις χαμένες νύχτες μου.
Όχι, εγώ δε θέλω να σε ξεχάσω.
Σε όλους αυτούς τους αντικαταστάτες έρωτες, εγώ εσένα βλέπω.
Κάθε φιγούρα εσένα μου θυμίζει. Όλες οι μορφές εσένα μου θυμίζουν.
Ακατανόητος συνδυασμός η λήθη και η μνήμη.
Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για την καρδία και τις δικές της θεάσεις.
Ας μείνουμε σήμερα στο ότι ξέχασα να σε ξεχάσω.
