Βιάζονται οι έρωτες
να δαμάσουν τους ανθρώπους.
Το άγγιγμα του πατέρα με το μέλλον
σαν τους καλοκαιρινούς κεραυνούς
που κόβουν τις κορυφές των δέντρων στα δύο.
Βιάζονται οι άνθρωποι
να κρίνουν.
Το άγγιγμα της γνώσης με τις αυταπάτες
σαν τις τρικυμίες
που έπνιξαν όσους πίστεψαν πως δε θα κινδυνεύσουν
από λίγο κύμα.
Βιάζονται οι ποιητές
να τελειώσουν ένα ποίημα.
Το άγγιγμα του μολυβιού στο χαρτί
σαν την πρόωρη εκσπερμάτωση στη ζωή
που ήθελε να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι.
Βιάζεται ο χρόνος
να κάνει τη δουλειά του.
Το άγγιγμα του κρύο
σαν την τελευταία αίσθηση
που ήθελε να δραπετεύσει από τις σκέψεις.
Έπαψα να βιάζομαι
γιατί τίποτα δεν έχει νόημα
αν δε σε αγαπώ.
Θέλω να ‘μαι το τελευταίο άγγιγμά σου,
να γευτώ την αθανασία.
Να μην υπάρχει αρχή.
