|Ραστώνη| της Γεωργίας Καραθανάση

Βγαίνεις από το σπίτι σου
Να πας στη δουλειά
Να πας βόλτα
Να σώσεις όσα και ό,τι μπορείς από τον κόσμο
Και τα μάτια κι η μύτη σου τσούζουν
Τα ρούχα σου γεμίζουν στάχτη
Τα πνευμόνια σου γεμίζουν καπνό
Κι η ψυχή σου γεμίζει ντροπή
Θλίψη, απογοήτευση…
Και ο ουρανός χωρίζεται στα δύο
Φωτεινός και γαλάζιος στη μια μεριά
Συννεφιασμένος και ομιχλώδης στην άλλη
Όπως και η ψυχή σου
Κι εσύ συνεχίζεις
Να πας στη δουλειά σου
Να πας στη βόλτα σου
Να σώσεις ό,τι μένει από τον κόσμο
Συνεχίζεις
Όπως συνεχίζει κι η ζωή
Μερικές ζωές, δηλαδή,
αυτές που δεν πήρε μαζί της η φωτιά
Και στα αυτιά σου
Να ηχούν οι στίχοι του “Πεχλιβάνη”
“Αέρα να είσαι τιμωρός”
Και είσαι
Μα όχι “στου κόσμου τη ραστώνη”
Αλλά στου κόσμου την αγάπη
Στου κόσμου την ομορφιά
Στου κόσμου την ζωή
Σε όσους συνεχίζουν
Να ελπίζουν
Να σώζουν
Να ζουν