|Πάντα ήσουν εσύ| του Ευριπίδη Μανουσουδάκη

Νομίζω ήταν την πρώτη φορά που σε θώρησα
τι κι αν ήμουν παιδί
η καρδιά μου χαμογέλασε όπως ποτέ ξανά
κι ο χρόνος πέρασε όπως πάντα αμείλικτα και γοργά
Και μας σημάδεψε
Και μας χάραξε δρόμους χωριστούς, άχρωμους και κρύους
Πότε μας χαμογελούσε κ πότε μας πλήγωνε
Μα πάντα ήμασταν εκεί
Πάντα ήσουν εκεί
Και πάντα ήμουν και γω
Και σε αγάπησα
Δίχως δόλο και δίχως προσμονή
Μόνο μια γεύση γλυκόπικρη μα δυνατή
Πάντα όταν με κοιτούσες δακρυζα μέσα μου
Πάντα ένα αν και ένα δυσβάσταχτο γιατί
Και ένας δρόμος που θέλω να διαβαίνω μήπως και συναντηθούμε κάπου
Γιατί όσοι άνθρωποι και αν ήρθαν στη ζωή μου εσύ ήσουν εκεί
Πάντα ήσουν εκεί η γεύση η ξένη
Η γεύση η ανεκπλήρωτη
Γιατί τελικά ήσουν εσύ
Πάντα ήσουν εσύ…