Η δικιά μου η Ερινύα είναι όμορφη πολύ…
Αστραφτερό βλέμμα , αποπνέουσα καταστρεπτικού πυρ στα εγωιστικά, δηλητηριώδη αποστακτήρια των σκοτεινών μου πυλών .
Η όψη της δεν σε φρικιάζει, δεν σε απωθεί…
Κοιτά απλά εντός και όταν βλέπει τα ανομολόγητα,
ανθρωποειδή βαφτισμένα μου εγκλήματα,
ετοιμάζει δικαστήρια…
Βλέπει τις μανίες μου, τις οργές μου που ξεπροβάλλουν σαν τις λερναίες ύδρες…
Σαν ερπετά καμωμένα με κείνα τα κεφάλια που όπου ρίξουν το βλέμμα ερημώνουν καθετί όμορφο βρίσκεται στις γειτονιές μου…
φίδια τυλιγμένα σε ανθρωπομορφισμού εικόνες…
Με δικάζει,
με βασανίζει με τις ίδιες τις εικόνες μου, μαστίγια φιδοφόρα ως όπλα κατά των δραστών…
Ευτυχώς που είναι όμορφη…
Με βοηθάει να δέχομαι,
να καταδέχομαι τα ”μαύρα” στη ζυγαριά μου…
Με κάνει να τα βλέπω και να τα χαϊδεύω τώρα πια…
Πρώτα Μπορούσα;
Εθελοτυφλούσα;
Θήκιαζα;
Ναι κάποτε…
Τότε που εκείνη ήταν τέρας κανονικό και εγώ τη φοβόμουν…
Μάσκα φόραγε…
Θράσος απόκτησα για να μοχθήσω να τα κάνω καλά μαζί της και να την πετάξει…
Όμορφη πολύ όταν τη κοιτάς στα μάτια σαν έχεις ουρανό…
