|Λίγο πριν το τέλος| της Μιράντας Χότζα

[...] γιατί αν πράγματι ήταν νύχτα
θα έσταζε ελπίδα απο τ’άστρα [...]
[...] γιατί αν πράγματι ήταν νύχτα
θα έσταζε ελπίδα απο τ’άστρα [...]
[...] Άδειες σιωπές και κολασμένα αισθήματα
διχάζουν χρόνια το μυαλό [...]
ακούστηκε το πρώτο τέλος
κι έριξε τρεις [...]
[...] Αν φοβάμαι κάτι, σκεπτόμενη τον χρόνο που έχει ξεκινήσει να μετρά αντίστροφα πια, είναι μήπως ο θάνατος μαζί μ' εμένα πάρει και τις αναμνήσεις μου [...]