[Ο κήπος] του Βαγγέλη Αλεξόπουλου
[...] και κάποιες νύχτες χωρίς φεγγάρι
ανάβω το κερί
να φωτίσω
το σκοτάδι των ματιών σου [...]
[Οι ποιητές του βυθού] του Γιώργου Ερνέστο Μουρελάτου 
[...] θα περιμένουμε και θα δουλεύουμε, λευκοί, χρυσοί κι εν υπνώσει,το ρεύμα και την τύχη να μας σπρώξειστα πόδια κάποιου ανυποψίαστου ψαράσαν τα μαρμάρινα του βυθού τ’ αγάλματα,σαν του βυθού τους ποιητές.