Τα ξανθά μαλλιά του Απόλλωνα και τα εκθαμβωτικά του γαλάζια μάτια…
Όταν σε βλέπω στα νυχτερινά μου όνειρα, χαμογελώ ανόητα.
Όμως, εσύ γυρνάς το βλέμμα σου αλλού.
Κοιτάζεις μόνο την Άννα.
Με αντικρίζεις με περιφρόνηση, δίχως να ξέρεις πόσα θα έδινα για να ήμουν στη θέση της.
Όταν προσπαθώ να σε αγκαλιάσω, φεύγεις μακριά.
Και τρέχεις να κρυφτείς στην Κέρκυρα.
Στην Κέρκυρα κρύβονται όλοι οι παλιοί μου έρωτες.
Εκεί έτρεξες να χαθείς, όταν σου είπα πως σ’ αγαπώ.
Θυμάσαι το κορίτσι που άφησες ξάγρυπνο;
Κολυμπάς ανέμελα, χάνοντας τον εαυτό σου στα κύματα.
Όπως ξέχασες τα γενέθλιά μου, έτσι θα έχεις ξεχάσει και το επίθετό μου.
Όταν κάνω την ανόητη για να σε κάνω να γελάσεις, με λες χαζή.
Όταν προσπαθώ να μιλήσω για ό,τι σε ενδιαφέρει, με βρίσκεις βαρετή.
Με θεωρείς ασήμαντη, κι όμως…
Εσύ ήσουν ο μόνος που δεν με θέλησε ποτέ.
Γιατί; Γιατί δεν μπόρεσες;
Ύστερα από τόσες θυσίες, τόσες αλλαγές, μόνο και μόνο για να με αγαπήσεις;
Όταν ο καθρέφτης μπροστά σου εκλιπαρεί να κοιτάξεις το είδωλό του, πώς αντέχεις να μιλάς σε κάποια άλλη;
Δες με! Μίλα μου!
Όλη τη νύχτα, αυτή ήταν η προσευχή μου.
Όπως περιμένεις με λαχτάρα ένα μήνυμα από την Άννα, έτσι περίμενα την αγάπη σου.
Όταν προβάρω αδέξια τα αστεία μου κάθε Παρασκευή, λίγο πριν σε συναντήσω, γελάς μέσα σου.
Πόθος! Αγάπη! Αγάπη!
Κι όταν βρεις στην Κέρκυρα ένα κορίτσι που μου μοιάζει σε όλα, τότε θα τη λατρέψεις, έτσι δεν είναι;
Κι εμένα δε θα με χρειάζεσαι πια.
Θα σπάσεις τον καθρέφτη σου στα δύο.
Πάντα έβρισκες μια έξοδο διαφυγής.
Μα δεν σου κρατώ κακία.
Ξέρω πως δεν θα μπορέσεις ποτέ να αντέξεις.
Και σ’ όλες εκείνες που θα έρθουν μετά από μένα – ή παράλληλα με μένα – έχω να πω κάτι:
Αν ποτέ βρείτε ένα ξανθό αγόρι που αποφεύγει τις απαντήσεις,
φέρτε τον πίσω σε μένα.
