Να ‘μαι! Καθισμένη σε ένα παγκάκι σ’ ένα παρκάκι για να γράψω… Να γράψω σε εσένα ό, τι δεν σου έχω ξαναπεί. Μα όλα σου τα έχω πει, ακόμα και εκείνα που δεν σου είπα.
Καιρό είχα να γράψω για σένα. Καιρό είχα να γράψω σε σένα. Προσπαθώ με αγωνία να σκεφτώ τι θέλω να σου πω, μα όλα τα λέει αυτό το τραγούδι που παίζει σε επανάληψη εδώ και μισή ώρα: “ο κόσμος σου”.
Κι ο αέρας να μυρίζει καμένο λάστιχο Και η ατμόσφαιρα θολή και τα κινητά να ηχούν από το 112: “Προσοχή! Σε εξέλιξη πυρκαγιά σε οικοπεδικό χώρο στην περιοχή του Βοτανικού”…
Και τα παιδιά να γεμίζουν ακόμα την παιδική χαρά και να παίζουν
σα να μην συμβαίνει τίποτα,
ανήμερα του Αγίου Γεωργίου.
Ξεχνάω όλους αυτούς που πρέπει να τους ευχηθώ και θυμάμαι μόνο εσένα που πρέπει να κάνω σα να σε ξεχνάω…
Για ακόμα μία φορά.
Ίσως έρθει κάποια στιγμή που το μυαλό θα το πιστέψει και θα το κάνει φυσικά και αβίαστα. Χωρίς να προσπαθώ. Να μια ωραία ευχή για τη μέρα της ονομαστικής μου εορτής!
