|Έρωτας και Ψυχή| της Γεωργίας Καραθανάση

Έχεις κλάψει τόσο έντονα
Που να μην μπορείς να ανασάνεις;
Και την ίδια στιγμή
που σε πνίγει το κλάμα
Και παλεύεις να πάρεις ανάσα
Να αισθάνεσαι
Πως ο λόγος που δεν μπορείς
Να βρεις το οξυγόνο σου
Είναι γιατί ένας άλλος άνθρωπος
Και όχι ο αέρας
Είναι το οξυγόνο σου
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή παλεύεις
Γιατί δεν ξέρεις πως μπορείς να ζήσεις
Χωρίς εκείνον
Χωρίς οξυγόνο
“Η κόλαση είναι οι άλλοι”, είπε ο Σαρτρ
Και μετά κάποιοι είπαν,
Πως η κόλαση είναι η απουσία των άλλων
Κι εγώ ζω μέσα σε αυτήν
Ζω σ’ έναν κόσμο που υπάρχεις
Και παρόλα αυτά
με στοιχειώνει το φάντασμα σου
Και τώρα συμπτωματικά
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ
που με ρώτησες
Αν πιστεύω
πως έχω ερωτευτεί πραγματικά
Κι ήταν το ίδιο βράδυ
που μου είπες,
Ότι για σένα
η αγάπη είναι η μετενσάρκωση του έρωτα
Και δεν ήξερες,
ότι κι αυτό έχει ειπωθεί
από τον Κίργκεκωρ
Και τελικά..
Δεν περνάει μέρα
εδώ και μήνες
Που να μην με στοιχειώνεις
Ούτε μισή μέρα
δεν περνάει
από εκείνη τη μέρα που χωρίσαμε
Και που παρόλα αυτά
βρίσκεσαι συνέχεια μαζί μου.
Προσπαθώ
Και κάποιες φορές το καταφέρνω
Να δώσω το σώμα μου ξανά
σε κάποιον
Σε κάποιον που δεν σου μοιάζει
Αλλά εσύ μένεις πιστός
Δεν φεύγεις από τον αέρα μου
Με ρώτησες αν έχω ερωτευτεί πραγματικά
Και μετά μου ζήτησες
Να μην σ’ ερωτευτώ
Να μην ερωτευτώ εγώ εσένα
Κι έτσι,
τόσο διαστροφικά
Έπαιξες με το μυαλό μου
Και σε ερωτεύτηκα
Και όχι μόνο για εσένα
Αλλά και για μένα
Για το πόσο και πως
σε άφηνα και σε άφησα
Να ακουμπήσεις την ψυχή μου
Και πόσο πολύ πίστεψα εκείνον τον μύθο
Με τον έρωτα και την ψυχή
Πως εσύ είσαι ο έρωτας
Και εγώ είμαι η ψυχή
Και πόσο δίκιο έχω
Και πόσο τραγικά και μάταια χάθηκα
Γιατί άναψα εκείνο το λυχνάρι
Εκείνη τη νύχτα
Και πόσες φορές ακόμα
Θα διάλεγα να το ανάψω
Γιατί η ζωή μου ολόκληρη άξιζε
Έστω και μόνο για εκείνη τη στιγμή
Που εσύ την φώτισες
Γιατί εσύ την φώτισες
Εσύ την φώτισες