Βρίσκομαι πλέον στο σπίτι μου. Αβλαβής κι ασφαλής. Το σπίτι μου δεν είναι και πολύ μακριά από το γεγονός “κουκουλοφόροι αμαυρώνουν την επέτειο”, όπως ακριβώς το γράφουν οι ειδήσεις στα κανάλια… Μία από τις σπάνιες φορές που παρακολουθώ ειδήσεις, όση ώρα μαγειρεύω -απλή και καθημερινή συνήθεια και ζωή.
(Ξέρουμε ποιοι είναι οι “κουκουλοφόροι”. Μοιρασμένοι άνθρωποι και συνάφια. Άνθρωποι στημένοι, βαλτοί και άνθρωποι μονάχοι).
Η περηφάνια έφτανε στον λαιμό και με έπνιγε από την ώρα που κατέβαινα να δώσω κι εγώ το παρών σε όλο αυτό, που ξεχειλίζει και είναι πάνω από εμάς τους ανθρώπους και ειδικά πάνω από την ελληνική μας κοινωνία. Έχω μιλήσει με πολλές διαφορετικές παρέες που θα κατέβαιναν κι αυτοί κι έχουμε δώσει διάφορα ραντεβού.
Ξαφνικά τα συναισθήματα αρχίζουν να αλλάζουν και να γίνονται ανάμεικτα με την κακή έννοια. Πόση ειρωνεία που το σύνθημα “ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ”, γίνεται προσωπικό μου βίωμα από την κοσμοσυρροή. Προσπαθώ και δεν πτοούμαι, να περάσω για να φτάσω στο ραντεβού. Εκεί που είναι το σωματείο και “έχει άπλα”, όπως με ενημέρωνε η φίλη μου. 40 λεπτά και μία κρίση πανικού -μίνι- για μια απόσταση, κανονικά, 4 λεπτών.
Ναι, φοβήθηκα. Ένιωθα, ότι δεν μπορώ να πάω πουθενά. Κόσμος ανέβαινε, κόσμος κατέβαινε, κόσμος στεκόταν ακίνητος και όλοι γύρω μου σα δέντρα κι εγώ στριμωγμένη ανάμεσα τους, σαν τον καρπό που έπεσε από κάποιο από αυτά. Άρχισα να τρέμω σα να ήμουν κλεισμένη σε ένα ασανσέρ, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό. Ήμουν κοντά σε μία άκρη και είπα στον φίλο μου, ότι ήθελα να πάω στην άκρη. Ο κόσμος στην άκρη μου έκανε χώρο και πλησίασα. Άρχισαν να με ρωτούν αν θέλω νερό. Ο φίλος μου με κοιτούσε και μου φώναζε να προχωρήσουμε. “Κωστα, δεν μπορώ να πάω άλλο. Δεν μπορώ να συνεχίσω”.
Και ξαφνικά έγινε κάτι μαγικό: ο κόσμος άνοιξε λίγο τον δρόμο για μένα. Ο κόσμος άρχισε να ανοίγει λίγο τον δρόμο για να περάσω εγώ. Ο κόσμος αυτός που διαδήλωνε για την ύψιστη αξία και με τα σπουδαία ιδανικά, νοιάστηκε και για μένα. “Συλλογικότητα” με όλη και μέχρι τα μύχια -και ακόμα παραπέρα- σημασία της λέξης. Ο κόσμος που ενώνεται ενάντια στο κακό, ενάντια στα εγκλήματα και τις τραγωδίες, άνοιξε δρόμο και για μένα. Κι εγώ συνέχισα και έφτασα στο ραντεβού. Γιατί, όσο κι αν κυριάρχησε ο φόβος της σκέψης, πως θα
ποδοπατηθούμε μπροστά σε πανικό, στο τέλος νίκησε η συγκίνηση κι η περηφάνια του νοιαξίματος της ομάδας για την πιο ασήμαντη μονάδα.
Πάντα το δέος νικάει τον φόβο.
Πράγματι στα σωματεία είχε περισσότερη άπλα, στην Πανεπιστημίου. Είχα κανονίσει διαδικτυακή συνεδρία με την ψυχολόγο και ενημέρωσα, ώρα 12.40, ότι σε κανένα μισάωρο θα έφευγα, γιατί φοβόμουν, ότι δεν θα μπορούσα να φύγω και να επιστρέψω λόγω του κόσμου. Έπειτα από πολύ λίγα λεπτά, αρχίζουν να μαζεύουν τα πανό και να καλούν τον κόσμο σε οπισθοχώρηση. Ευκαιρία να φύγω. Έστριψα από το στενό που είχα στο μυαλό μου και παρά τις χιλιάδες κόσμου, προχωρούσα άνετα. Στα μισά της διαδρομής ξεκίνησαν τα τηλέφωνα, από τη μία και οι ήχοι από τα “μπαμ- μπουμ”, από την άλλη. Οι δικοί μου στα τηλεφωνήματα, για να μάθουν αν είμαι καλά και οι ήχοι από τα επεισόδια που είχαν ήδη ξεκινήσει, αντίστοιχα. Μέχρι και για φωτιές έξω από τη Βουλή, μου έλεγαν. Κι ένας δεύτερος κυκεώνας συναισθημάτων ξεκινάει. Εγώ είμαι καλά, οι υπόλοιποι που άφησα πίσω, όμως;
Από τη μία ανακούφιση που δεν ήμουν εκεί ανάμεσα, από την άλλη ανησυχία, αλλά και τύψεις που είχα φύγει. Περηφάνια και συγκίνηση για την σύναξη κόσμου, αλλά και αηδία και σιχαμάρα που καταλήγουμε να υπάρχουν και τραυματίες. Μπορεί να ήταν ηλικιωμένοι άνθρωποι. Μπορεί ένας άνδρας με προβλήματα καρδιάς, σαν τον πατέρα μου. Μπορεί να ήταν μια γυναίκα με αναπνευστικά προβλήματα, σα τη μάνα μου. Μπορεί ένας νέος γονιός, σαν τον αδερφό μου. Μπορεί ένα παιδί, σαν τον ανιψιό μου. Μπορεί η φίλη μου. Μπορεί ο φίλος μου. Μπορεί το σκυλί μου που το πήρα μαζί.
Κι η πιο σοκαριστική και αυτοαπόδεικτη αλήθεια της ιστορίας του κόσμου και των κοινωνιών καρφωμένη, παράλληλα, στο μυαλό μου: χωρίς αίμα δεν υπάρχει επανάσταση. Χωρίς αίμα ο κόσμος δεν αλλάζει και δεν προχωρεί.
Εκατομμύρια σφαγιασμένοι και αφανισμένοι άνθρωποι για το όνομα και την τιμή της ελευθερίας. Και πριν 2 χρόνια, 57 -τουλάχιστον- άνθρωποι που τους στέρησαν το μέλλον και τους έστειλαν στην ίδια μοίρα. Ανέντιμα και ανήθικα. Κι η ανάγκη για το δικαίωμα στη δικαιοσύνη, της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
28 Φεβρουαρίου 2025, με την φιλοδοξία και την υπεροψία, πως όσο παραμένουμε ενωμένοι κάτω από τον ίδιο σκοπό, θα καταφέρνουμε να βρίσκουμε οξυγόνο, όσο και αν προσπαθούν να μας το στερήσουν.
