|Ήττα| της Γεωργίας Καραθανάση

[...] Στο τέλος της μέρας πάντα με νικάς
Πάντα ξαπλώνω πλάι με την απουσία σου [...]
[...] Στο τέλος της μέρας πάντα με νικάς
Πάντα ξαπλώνω πλάι με την απουσία σου [...]
[...] Και κάπου, σε κάποια άλλη στιγμή, σε μια άλλη εποχή και ίσως σε κάποια άλλη χώρα, μια λευκή πάχνη με τη μυρωδιά της θάλασσας θα μεταφέρει την αγάπη του νεαρού άνδρα και του μικρού κοριτσιού για να μπορεί ο κόσμος να ανασαίνει ξανά και τ’ ασημένια φεγγάρια να ξεκουράζονται.