|Πόλεις| της Ιφιγένειας Δεριζιώτη

[...] Με χρυσοκέντητα δειλινά
το κορμί σου αντικρίζουν [...]
[...] Με χρυσοκέντητα δειλινά
το κορμί σου αντικρίζουν [...]
[...] Και κάπου, σε κάποια άλλη στιγμή, σε μια άλλη εποχή και ίσως σε κάποια άλλη χώρα, μια λευκή πάχνη με τη μυρωδιά της θάλασσας θα μεταφέρει την αγάπη του νεαρού άνδρα και του μικρού κοριτσιού για να μπορεί ο κόσμος να ανασαίνει ξανά και τ’ ασημένια φεγγάρια να ξεκουράζονται.