[...] Και οι ανάσες θέριεψαν
και κατάπιαν όλο το οξυγόνο [...]

[...] κάθε φορά που η ηδονή της ελπίδας
κορυφώνεται στην αυταπάτη
σε γκρεμίζω σ’ ένα όνειρο δικό μου
(Λες να ‘ρθεις;)
δε σοκάρομαι πια [...]