Τα χίλια φώτα που λάμπουν γύρω σου σαν ένα πέλαγος διαστημικό, σαν μάτια χωρίς ήλιο, σαν φώτα χωρίς δύναμη. Το χάος αναλαμβάνει μετά από κόπους ετών. Κι εσύ κολυμπάς σε σταγόνες αίματος. Ποδοβολητά και ακμή και πτώσεις σαν θρήνος ανελέητος, σαν άπιαστο όνειρο. Ένα ψάρι αιωρείται από τη στέγη κι εσύ στέκεσαι ξυπόλυτος επάνω στον πάγο. Το ημίφως πλέκει εγκώμια και τα μάτια σου δακρύζουν πολύχρωμα δάκρυα. Πεινάς για περιπέτεια και σάρκα και όλεθρο καθώς και για ξεχασμένα καλοκαίρια μιας νιότης ατέρμονής. Είσαι ό,τι φαντάζεσαι, ό,τι καυχιέσαι, είσαι εκείνο κι όλα μαζί. Ένα δηλαδή.
Πόση ομορφιά στην ενότητα. Ύστερα λήθη. Ένα ξενάκι σε άγριο τοπίο. Μελιστάλαχτα ουρλιαχτά και αντίφαση και αταξία. Άναρχα δομείς τα συναι- σθήματά σου και περιπλέκεις τις αντιδράσεις σου. Ξυπνάς και είσαι ηλιόλουστος, κοιμάσαι και είσαι ατέρμονος. Σαν τοπίο μιας άλλης εποχής πρώιμης και σίγουρα φίλα προσκείμενης. Πανάθλιες μνήμες στοιχειώνουν το φτωχό κεφάλι σου κι η σιγουριά που αποπνέει το πέτο σου γεμίζουν το δωμάτιο. Ένας παλιάτσος είσαι, ένας ηθοποιός της πλάκας, της φτηνής στιγμής. Καθρέφτης είσαι και μου μοιάζεις. Έπειτα φεύγεις και με αφήνεις μόνο με τις τύψεις μου, με τις ενοχές μου να κάνω συντροφιά. Άνθρωπος είσαι και πλατειάζεις. Γίνε πιο σύντομος, με κούρασες.
Ατημέλητη τελειότητα και καφές και μπανάνες επίσημες. Οι συνδαιτυμόνες απόψε θα φάνε τη σάρκα σου, θα γλεντήσουν τα οστά σου. Μετά τον έρωτα έγινες άγριος, θέλεις να κοιμηθείς έναν ΰπνο ξεκούραστο, γεμάτο, να γεμίσεις πείσμα και να ζήσεις μια μάχη νοερή. Κάθεσαι ανακούρκουδα και ατενίζεις το φως που σε τυφλώνει. Γέ- ρασες, ηρέμησε πια. Η νιότη σου γελάει από την άλλη άκρη. Κι εσύ ντρέπεσαι πια να την αντικρίσεις. Άνθρωπος είσαι γεμάτος σφάλματα και αυταπάτες. Όνειρα μιας άλλης εποχής αθώας και ατέλειωτης. Ρεζίλι έγινες και απόψε επέτρεψες στα δάκρυα να χορέψουν, στα όνειρα να εξεγερ- θούν. Αποσπασματικά γέλια είναι, σε θυμάμαι να μου λες, ότι χωρίζουν οι δρόμοι μας, ότι η πλατεία ποτέ δε θα ξαναγεμίσει από παιδιά.
Ο στοχασμός κι ο ήλιος που δύει κι όλα τ’ αστέρια αντιφεγγίζουν επάνω σου με λύσσα. Μια ψευδαίσθηση είμαστε, μια ερώτηση χωρίς ερωτηματικό, μια μνήμη δίχως πλάνο, ένας φαύλος κύκλος έρωτα. Στιγμές επίσημες και ατέλειωτες. Στραβοτιμονιά και σε σκοτώνω, ηλιθιότητα και σε πυροβολώ. Θέλεις να είμαι εσύ; Θέλεις το πέπλο να γίνει καρμπόν, το άπειρο ευχή; Θα ήθελες ένα τόσο μικρό τοπίο να στηρίζει μια τόσο μεγάλη αγάπη; Γελάς σαν να άκουσες ένα χαζό αστείο, κι εγώ το μόνο που ήθελα είναι να ονειρεύομαι μαζί σου χωρίς όρια.
Η ταύτιση με το σεντόνι σου είναι υπαρκτή. Σου αρέσουν τα παραμύθια και προτιμάς μαρμέλαδα στο πρωινό σου σαν το πιο ατελέσφορο ψέμα. Είσαι κάτι που εσύ νομίζεις, εσύ πλάθεις και, τέλος, εσύ αποδέχεσαι. Αγκάλιασέ το αυτό, είναι όμορφο, σε αγαπάει. Η μητέρα σου σε καληνυ- χτίζει, κι αν δεν την ξαναδείς, ίσως μόνο να τη θυμάσαι. Αντίο λοιπόν, στερνοπούλι μου, μπορεί να με ξεχάσεις, μα μια κουκκίδα του μυαλού σου θα είναι πάντα δική μου. Ανήκεις σε ό,τι επιτρέπεις, λυπάσαι αυτό που σε πονά. Οποία ησυχία, ένα άλγος ανθρώπινο μαζί κι απάνθρωπο. Η συνέχεια είναι δική σου, διαμόρφωσέ την όπως σου αρέσει. Μη φοβάσαι, ο φόβος είναι για τους μικρούς, το πάθος για τους ανελέητους.
Η σιγουριά της νιότης εμποδίζει το κέλυφος της αθωότητάς σου να σπάσει τα περίεργα όνειρα, να εξατμιστούν και τον έρωτα να ιδρώσει. Πόσες φορές αναρωτήθηκες ποιος είσαι στ’ αλήθεια, πού πας, από πού έρχεσαι; Μη θυμώνεις, μην αναρωτιέσαι πια, ησύχασε, εδώ είμαι και θα σε περιμένω. Εκτός κι αν αυτό σε φυλακίζει, σε κρατά δέσμιο σε μια απρόσμενη συμπεριφορά. Εκατό φορές γέρασες απόψε και το αντίο θα το πούμε σαν σύνθημα, να μη μας πονέσει. Μια μέρα σαν στιγμή. Ηλιόλουστα απογεύματα να πίνουμε καφέ και να λέμε πράγματα καλοκαιρινά. Μια πανέμορφη ατάκα σου με διαπέρασε, σαν να μου έκανε ακτινογραφία. Με διαπερνάς κι εσύ σαν τρυπάνι, σαν κατάρα μαζί και σαν ευχή. Πόσο νόστιμα τα αστεία σου, πόσο πικάντικα τα χωρατά σου. Δέσμιος των παθών σου και των ερωτημάτων σου. Θα σε περιμένω.
