|Καταφυγή| της Μίνας Πατρινού

Μια σιωπή μες στη θάλασσα
γεμίζει τις αποστάσεις
απ’ τ’ αστέρια ως τα χείλη μας
και γίνεται το κάθε κενό
υπαρκτό,
σπαρμένο μ’ αυτό το βαμβάκι
της πρωινής ομίχλης
και μια υποψία ευωδιάς
από τριαντάφυλλα.
Με ταπεινές χειρονομίες
να μπήξουμε απ’ την αρχή
μέσα στο μαύρο δέρμα του χρόνου
τους βυσσινόσπορους.
Σ’ ένα οχυρό
που μ’ αγγίζουν βελούδινα οι χιονονιφάδες,
κρύβω αυτά
που με κάνουν να γελώ.
Όπως τα όνειρα,
η υφή τους σμιλεύεται
με μελωδίες Μπαχ,
γαλάζιο φως και συναίσθημα.